دیکتاتوری طالبانی در دنیای دموکراتیک

 

مجاهد گفت: «این اتهاماتی که گویا ما حقوق بشر را نقض کرده‌ایم و بعضی از اتهامات دیگری که وارد می‌شود، چون در افغانستان یک حکومت اسلامی وجود دارد. متاسفانه این نهادها از احکام اسلامی و قوانین و حقوق اسلامی آگاهی ندارند، از این خاطر این اتهامات را وارد می‌کنند. آنها باید این ارزش‌ها را درک کنند، این ملت از خود ارزش دارد، دموکراسی مربوط به خودشان است؛ ولی نظام اسلامی مربوط به ما است که نمی‌شود این دو را باهم مقایسه کرد. به هر صورت، ما حق داریم چه رقم که ارزش ملت، خواست و خواهش مردم ما است، همان قسم نظام داشته باشیم، نه آن چیزی را که غرب می‌خواهد و ما باید همان قسم باشیم.»

 

این در حالی است که ماهیت و هویت و شناسه و شخصیت رژيم طالبان هم برای کشورها و سازمان ها و مراجع دینی و اتاق های فکر و فقه اسلامی، کاملا مشخص و شناخته شده است و هم برای جامعه جهانی و کشورهای دارای نظام هایی به اصطلاح دموکراتیک و دموکراسی های بالغ و باثبات و توسعه یافته، و درست به همین دلیل هم هست که تاکنون هیچ کشوری – نه اسلامی و نه غیراسلامی- رژيم طالبان را به رسمیت نشناخته است؛ اما اینکه ذبیح الله مجاهد هم مانند سخنگویان دیگر رژيم دیکتاتوری و خودبنیاد و ضد مردمی، نوع نظام طالبان را به «ملت» افغانستان و ارزش های آن نسبت می دهد، وقاحت شرم آوری است که ریشه در بی شرمی طالبان و همه دیکتاتوری های وقیح دارد.

 

از ذبیح الله مجاهد اما باید پرسید که آيا رژيم طالبان را مردم افغانستان، انتخاب کرده اند؟ طالبان از طرف کدام مردم، این صلاحیت را به دست آورده اند که به نیابت از آنها نظام را تعریف و تعیین کنند و سپس خودشان به عنوان حاکمان خودخوانده و رهبران این نظام بر مردم حکومت کنند؟

 

آیا درباره نوع نظام حاکم از مردم – حداقل همان پشتون های همتبار طالبان- یک نظرخواهی و رفراندم شده است تا در نتیجه آن، مردم به حقانیت و مشروعیت این رژیم رای داده و آن را مطابق ارزش ها و اصول خودشان، خوانده باشند؟

 

ذبیح الله مجاهد بر چه اساسی، سخنگوی «ملت» افغانستان شده است؟ او یک طالب است که از پاکستان آمده و هیچکس او را سخنگوی قانونی خود نمی داند که به نمایندگی از او درباره نوع نظام، تصمیم بگیرد و سخن بگوید. دیگر رهبران طالبان نیز شرایط مشابهی دارند. آنها در نتیجه یک تبانی و توطئه با یک قدرت اشغالگر خارجی، بر کشور مسلط شده اند، مردم افغانستان بارها به هزار زبان ابراز کرده اند که طالبان را نمی خواهند و رژيم آنها را مطلوب و مشروع نمی دانند.

 

مهم تر از همه اینها اما این است که ذبیح الله مجاهد، از یکسو به صراحت اعلام می کند که در افغانستان، دموکراسی وجود ندارد، و از سوی دیگر، ادعا می کند که رژيم حاکم «خواست و خواهش مردم ماست». پرسش این است که مگر دموکراسی، چیزی غیر از «خواست و خواهش مردم» است؟ دموکراسی – نه به معنای یک ارزش ایدئولوژيک به مثابه لیبرالیسم غربی؛ بلکه به مثابه یک روش مشروع و مفید برای تعیین و انتخاب رهبران و حاکمان از سوی مردم – چیزی جز تجلی و تبلور خواست و خواهش و اراده و تصمیم مردم نیست.

 

رژيم طالبان که براساس ادعای ذبیح الله مجاهد بربنیاد «خواست و خواهش مردم ما» بنا شده، چگونه نظامی است که مشروع است؛ اما دموکراتیک نیست؟

 

بدیهی است که این نظام نه دموکراتیک است و نه براساس خواست مردم افغانستان استوار می باشد؛ بلکه یک رژيم دیکتاتوری است که از مسیر اقتدارگرایی، توطئه ای استعماری و بربنیاد اراده چند چهره انحصارطلب پشتون شکل گرفته است؛ زیرا نقطه مقابل دموکراسی، دیکتاتوری است نه «نظام اسلامی». نظام اسلامی هم یا دموکراتیک است و یا دیکتاتوری. نمونه دموکراتیک آن کشورهایی اند که در آنها حاکمان با رأی مردم، تعیین می شوند، و مثال دیکتاتوری آن رژيم های تکصدایی اند که بر محور اراده فردی مانند ملا هبت الله می چرخند.

 

بنابراین، اینکه رژيم طالبان، در دنیای دموکراتیک، منزوی و مطرود واقع شده، به دلیل ماهیت «اسلامی» آن نیست؛ بلکه به جهت هویت دیکتاتوری آن است. یک رژيم غیرمشروع، غیرمسئول، تک قومی، اقتدارگرا و تحت قیمومیت دیکتاتورمآبانه یک فرد، جایی در دنیای دموکراتیک ندارد؛ حتی اگر از سوی امریکای مدعی و منادی دموکراسی، ایجاد و تحمیل شده باشد.

 

عبدالمتین فرهمند - جمهور