دوستی با طالبان، سرکوب مهاجران

 

در پی آن، گزارش شد که پولیس پاکستان در اسلام‌آباد، بیش از ۲۰۰ افغان را بازداشت کردند.

 

اخیرا خواجه آصف؛ وزیر دفاع پیشین پاکستان هم مدعی شد که طالبان پاکستانی «متحد» طالبان افغان است و افزود: «برخی تروریست‌ها به عنوان همراهان بیماران از افغانستان وارد پاکستان می‌شوند.»

 

این در حالی است که رسانه طلوع نیوز از درز یک نامه نخست وزیر موقت پاکستان خطاب به حسن آخوند؛ نخست وزیر طالبان خبر داده است.

 

در این نامه انورالحق کاکر نوشته است: «پاکستان از روابط نزدیک برادرانه با افغانستان برخوردار است که ریشه در اشتراکات مذهبی، فرهنگی و تاریخی دارد. ما همسایه و برادر هستیم. من کاملاً متعهد به تقویت بیشتر این روابط در سراسر حیطه روابط دوجانبه، به ویژه در حوزه های سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی هستم.»

 

تصمیم به اخراج گسترده پناهجویان و مهاجران افغان، نسبت دادن اتهامات سنگین امنیتی و تروریستی به آنان و آغاز روند بازداشت وسیع آنها در کراچی، اسلام آباد و شهرهای دیگر، و از جانب دیگر، ارسال نامه مشفقانه و «برادرانه» به نخست وزیر طالبان از سوی نخست وزیر موقت پاکستان، نشانه ای آشکار از نفاق، دوگانه رفتاری و برخورد گزینشی و نگاه فایده گرایانه و سوداندیشانه پاکستانی ها نسبت به قضایای افغانستان است.

 

پاکستان از یکسو، گروه طالبان و شبکه حقانی را به وجود آورد و با حمایت های گسترده و ده ها ساله از آنان توانست در تبانی با امریکا آنان را به قدرت برساند و بر مردم افغانستان، تحمیل کند، و از سوی دیگر، با فعال کردن یک رژيم سرکوب و ستم توسط نیروهای امنیتی خود علیه پناهجویانی که به دلیل سوء رفتار، ستمگری و دیکتاتوری قومی طالبان و همدستان تروریست آنها آواره و بی وطن شده اند، ادعاهای پیشین خود درباره «برادری» و همسایگی را نقض می کند، نادیده می گیرد و به عنوان دشمن عمل می کند.

 

درست به همین دلایل است که پاکستان، منفورترین کشور از دید مردم افغانستان است و آنها بدون اعتنا به اینکه پشتون هستند یا تاجیک یا هزاره و سایر اقوام، پاکستان را دشمن خود می دانند و با آن دشمنی می ورزند و خشم و نفرت و انزجار خود را از آن بروز می دهند.

 

البته رویکردها و سیاست های دوگانه و کاملا متضاد پاکستان در قبال پناهجویان و مهاجران افغان و رژيم طالبان، از یک زاویه دیگر کاملا قابل درک است؛ زیرا حساب مردم افغانستان از طالبان و پاکستان، کاملا جداست. مردم افغانستان، قربانی سیاست های توطئه آميز پاکستان و طالبان هستند، و طالبان مزدور و دست نشانده پاکستان اند.

 

نامه مهرآمیز نخست وزیر پاکستان به همتای طالب خود به وضوح نشان می دهد که اسلام آباد تا چه اندازه به رابطه و نفوذ خود با رژيم طالبان، اهمیت می دهد و نیز اینکه رژيم طالبان تا چه حد به پاکستان وابسته است و به عنوان یک رژيم دست نشانده، چقدر مورد تایید و توجه سران دولت اسلام آباد قرار دارد.

 

در مقابل اما در خیابان های اسلام آباد و کراچی و لاهور و پیشاور و... پناهجویان افغان که از بیم سرکوب طالبان از کشور گریخته اند و اغلب آنها در انتظار و جستجوی راهی برای فرار به کشورهای غربی هستند، هدف سرکوب وحشیانه دستگاه های امنیتی پاکستان قرار می گیرند و به طور گروهی بازداشت و زندانی می شوند.

 

گزارش ها حاکی است که آنها تنها پناهجویان فاقد مدارک قانونی نیستند، حتی کسانی که «شناخته کارت» یا ویزای اقامت قانونی در پاکستان را نیز دارند بی پروا بازداشت می شوند.

 

به جز اخراج توده ای و اجباری پناهجویان که صریحا ناقض مفاد کنوانسیون ژنو است، هدف دیگر پولیس پاکستان، اعمال حداکثر فشار و ایجاد موج سهمگین ترس و وحشت و ارعاب در میان جامعه بزرگ مهاجران و پناهجویان افغان است. 

 

شماری از کارشناسان می گویند که این اقدامات به منظور تحت فشار گذاشتن رژيم طالبان برای اقدام علیه تروریست های طالبان پاکستانی است. این در حالی است که تروریزم، محصول سیاست امنیتی ارتش و آی اس آی پاکستان در قبال کشورهای همسایه است و طالبان افغان و پاکستان، بخشی از همین پروژه بزرگ پاکستانی محسوب می شوند. مردم بی پناه و پناهجویان بی دفاع افغانستان، خود قربانی تروریزم پاکستانی اند نه عامل و حامی آن. با این وجود حتی در زمانی که یک رژيم دست نشانده اسلام آباد در کابل، حاکمیت می کند نیز مهاجران، اهرم فشار پاکستان برای تحقق و تحمیل اهداف و خواسته ها و منافع نامشروع آن در افغانستان اند و این عمیقا غم انگیز است.

 

نرگس اعتماد - جمهور