پرچم همیشه نیمه‌افراشته

 

اسماعیل میاخیل، رئیس سابق تلویزیون ملی، به همین مناسبت نوشت: «باور دارم پرچم سه‌رنگ افغانستان به‌زودی دوباره بر فراز ارگ و خانه‌های همه افغان‌ها به اهتزاز درخواهد آمد.»

 

اخیراً استخبارات طالبان در پکتیا به بازیکنان تیم کریکت هشدار داد که از پوشیدن لباس‌هایی با نشان بیرق جمهوری اسلامی افغانستان خودداری کنند.

 

پیش‌تر نیز طالبان در خوست، شماری از جوانان را به دلیل ادای احترام به این پرچم شکنجه کرده و موی سرشان را تراشیده بودند.

 

صرف‌نظر از اینکه پرچم سه‌رنگ افغانستان بار دیگر بر فراز ادارات دولتی و ارگ ریاست جمهوری به اهتزاز درآید یا نه، طالبان علی‌رغم اعمال فشارهای شدید و سیاست‌های سخت‌گیرانه برای جلوگیری از احساسات جوانان و اقدامات ملی‌گرایانه از سوی مردم افغانستان، نسبت به پرچم ملی، در این زمینه نیز مانند بسیاری از زمینه‌های دیگر شکست خورده‌اند.

 

اینکه مردم افغانستان همچنان در روز هفتم اسد، روز ملی پرچم را گرامی می‌دارند و با انتشار عکس‌ها و برافراشتن پرچم‌ها در جای‌جای افغانستان و جهان نسبت به این مناسبت بزرگ ملی واکنش نشان می‌دهند، خود نشانگر شکست طالبان است.

 

این اقدام صرفاً محدود به ابراز عشق و علاقه نسبت به یک نماد فراگیر ملی نیست، بلکه فراتر از آن، نوعی اعلام بیزاری و اعتراض نسبت به سلطه خودکامه و غیرمشروع رژیم طالبان نیز هست.

 

به‌عبارت دیگر، مردم افغانستان با برافراشتن پرچم سه‌رنگ ملی یا تجلیل از آن به شیوه‌های گوناگون، نه‌تنها این مناسبت ملی را گرامی می‌دارند، بلکه در عین‌حال نسبت به حکومت فاقد مشروعیت طالبان نیز اعتراض می‌کنند و بدین ترتیب نشان می‌دهند که پرچمی که طالبان آن را به‌عنوان جایگزین نماد ملی افغانستان برافراشته‌اند، هرگز مورد پذیرش مردم نیست و این پرچم صرفاً از یک گروه بدنام تروریستی نمایندگی می‌کند که یادآور پرچم‌های مشابه در سراسر خاورمیانه است که به شناسه مشترک گروه‌های تروریستی تبدیل شده است.

 

با این همه، وضعیت پرچم ملی افغانستان هرگز مطلوب نیست؛ زیرا میلیون‌ها نفر، علی‌رغم تمام عشق و علاقه‌ای که به این نماد ملی دارند، از ترس طالبان حتی قادر به ابراز این عشق و علاقه نیستند و چه‌بسا برافراشتن پرچم ملی از سوی آنان پیامدهای مرگباری داشته باشد. رژیم طالبان، همان‌گونه که در موارد مشابه در گذشته نشان داده، عوامل این اقدام را به‌شدت آماج شکنجه و سرکوب قرار خواهد داد.

 

این نیز تنها نشانه وضعیت دردناک نماد ملی افغانستان نیست، بلکه رنگ‌های سرخ، سبز و سیاه پرچم افغانستان همواره در طول تاریخ خود، به‌جای آن‌که بازتاب‌دهنده غرور و افتخار ملی باشد، در بسیاری از موارد نشانه جنگ‌های جنون‌آمیز و خونین، امیدهایی برباد رفته، رویاهای تحقق‌نیافته و آینده‌ای مبهم و تاریک بوده است. به این ترتیب، پرچم ملی افغانستان همواره نیمه‌افراشته بوده‌است؛ به نشانه روزگار غم‌انگیز مردمان این دیار که همواره در حسرت یک نماد مشترک ملی مانده‌اند، نمادی که اقوام ساکن این سرزمین بتوانند بر محور آن گرد هم آیند و آینده‌ای روشن و درخشان را در خانه مشترک بنا نهند.

 

امروزه، با سلطه طالبان و حذف کامل نماد ملی از فراز مراکز دولتی و برافراشته شدن پرچم قومی و ایدئولوژیک رژیم، وضعیت پرچم ملی افغانستان، همانند وضعیت میلیون‌ها نفر از شهروندان کشور، رقت‌بار و غم‌انگیز است. درست به همین دلیل، روز هفتم اسد به عنوان روز ملی پرچم، نه‌تنها هیچ شوق و شوری را در میان اغلب شهروندان کشور برنمی‌انگیزد، بلکه با توجه به تاریخ غم‌بار و وضعیت رقت‌انگیز جاری، پرچم ملی بیش از هر زمان دیگری نماد غم و اندوه، حسرت و افسوس است. پرچمی که ممکن است همچنان برای سال‌های طولانی نیمه‌افراشته باقی بماند تا رنج و غم، حسرت و ناامیدی مردمش را تداعی کند.

 

علی‌رغم این احساس، روز هفتم اسد همچنان از سوی شماری از مردم گرامی داشته می‌شود تا این پیام روشن به رژیم حاکم و حاکمان نامشروع کنونی ارسال شود که مردم افغانستان هرگز پرچم طالبانی را برنمی‌تابند و حتی اگر همه کشورهای جهان رژیم حاکم را به رسمیت بشناسند، پرچم طالبان همچنان نماد وحشت، خشونت، خونریزی و ترور باقی خواهد ماند. و با وجود اینکه اکنون بر فراز مراکز دولتی و ریاست جمهوری به اهتزاز درآمده، عشق و ایمان به آن هرگز به قلوب و اذهان مردم افغانستان راه نخواهد یافت.

 

نرگس اعتماد – جمهور