غنی و حلقه ی توجیه گرِ سیاسی -جهادی

اشرف غنی گفته است که روی متن تفاهمنامه استخباراتی افغانستان و پاکستان تجدید نظر شود.
بر بنیاد گزارش ها: "در نشستی که روز پنجشنبه میان اشرف غنی و شخصیت های سیاسی و جهادی در ارگ صورت گرفت، برخی از مواد جا داده شده در این تفاهمنامه مورد بحث قرار گرفت که در نتیجه رییس جمهور فیصله کرد تا مواد مورد اختلاف از این تفاهمنامه حذف شود".
این منبع افزوده است که آموزش کارمندان امنیت ملی از سوی آی اس آی پاکستان، مبارزه مشترک با جدایی طلبان و باز شدن دفاتر ادارات استخباراتی پاکستان در افغانستان و بالعکس از جمله مواد این تفاهمنامه اند که حذف خواهند شد.
از سوی دیگر، امین وقاد؛ از اعضای شورای عالی صلح و از شرکت کنندگان نشست مشورتی ارگ نیز در این باره گفته است: "رییس جمهور غنی پیشنهادات اشتراک کنندگان را در مورد تغییر در متن تفاهمنامه با آی اس آی پاکستان شنیده و گفت که مسوده این تفاهمنامه نهایی نبوده و اصلاحات در متن آن آمده می تواند".
این اصلاحات اما صورت مساله را پاک نمی کند؛ زیرا اصل این است که این قرارداد یا امضا شده و یا سرانجام امضا و اجرایی خواهد شد و مساله اصلی نیز این است که آیا امضای چنین قراردادی با دشمن مردم و دولت افغانستان، اقدامی درست و مسؤولانه است یانه.
اشرف غنی برای فرونشاندن سیل سنگینی از اعتراض ها نسبت به این تصمیم ضدملی و خیانتکارانه، بازهم دست به دامن همان کسانی شد که به روایت رسمی ارگ «رهبران سیاسی و جهادی» کشورند و به تعبیر درست تر در واقعیت امر «حلقه سیاسی- جهادی توجیه» اند که گویی اعضای آن از همه مردم افغانستان نمایندگی می کنند و آنچه آنها می گویند وحی منزل است و چیزی جز مصالح ملی و منافع بزرگ افغانستان نیست؛ اما این شک و پرسش وجود دارد که اصولا «حلقه سیاسی- جهادی توجیه» یا کسانی که در چارچوب تعریف ارگ «رهبران سیاسی و جهادی» خوانده می شوند، بر پایه چه معیار و مکانیزمی از مردم و منافع کلان آنها در مسایل مهم مربوط به امنیت و حاکمیت ملی، نمایندگی می کنند؟
البته این سنت، ابتکاری نیست که انحصار آن در اختیار اشرف غنی باشد. سلف او کرزی نیز مجموعه ای از افراد را زیر نام «رهبران سیاسی و جهادی» به هدف توجیه برنامه ها و تصمیم های خود، گرد آورده بود که در مقاطع مورد نیاز، نظر آنها را به عنوان مهر و محکی معتبر برای صحت تصمیم هایش به کار می گرفت؛ اما کاملا روشن است که نه مجموعه همسو با کرزی و نه مجموعه ای که اشرف غنی، فراهم آورده، هیچکدام صلاحیت تام و تمام نمایندگی از همه طیف های سیاسی و اجتماعی افغانستان را ندارند و نمی توانند داشته باشند.
این جمع، حتی به لحاظ فراگیری همه رهبران سیاسی و جهادی نیز جامع و مانع نیست و در نتیجه، مشروعیت ندارد.
به عنوان نمونه رهبران سیاسی و جهادی پرنفوذ و دارای پایگاه های نیرومند اجتماعی و سیاسی که از قضا جزو منتقدان سرسخت سیاست های اشرف غنی نیز هستند هرگز به چنین جمعی راه داده نمی شوند؛ زیرا قرار نیست که کار چنین جمعی، نفی کامل اینگونه تصمیم ها باشد؛ آنها صرفا برای توجیه و تأیید و مشروعیت بخشیدن گردهم آورده می شوند.
به همین دلیل است که از نشست روز پنجشنبه افراد یادشده هم انتظاری فراتر از رأی به اصلاح برخی مواد یک تفاهمنامه از بنیاد باطل و عمیقا ضد ملی نمی رفت و نتیجه و برایند آن نشست هم چیزی جز این نبود.
اشرف غنی اما به دنبال برگزاری آن نشست مهندسی شده و قابل مدیریت، اکنون نیرومندتر از پیش می تواند از امضای اصل این تفاهمنامه ضد ملی با آی اس آی دفاع کند و آن را کاری در راستای ایجاد همکاری مشترک با پاکستان یا به تعبیر بهتر، عهد دوستی با دشمن، ارزیابی کند.
بستن پیمان دوستی با دشمن قسم خورده افغانستان، هنر ویژه اشرف غنی است؛ هنری که حتی کرزی هم نتوانست آن را برتابد.
پیام امضای تفاهمنامه استخباراتی با آی اس آی به اندازه ای زننده و تکان دهنده بود که حتی کرزی و دو رییس امنیت ملی دوره وی را هم به واکنش های تندی واداشت، خشم و انتقاد شدید پارلمان را برانگیخت، عکس العمل انتقادی و اصلاح جویانه ریاست اجرایی را به همراه داشت و به یک معنا، همه مردم و ارکان سیاسی و اجتماعی کشور را در برابر اشرف غنی و حلقه محدود نزدیکان سیاسی او در ارگ به دلیل اقدام آنها به پاکستانیزه سازی بی محابای سیاست و امنیت کشور قرار داد؛ اما غنی برای اثبات وفاداری قسم خورده اش به پاکستان، به رغم همه مخالفت های شدید ابراز شده، به کمک «حلقه سیاسی- جهادی توجیه» ظاهرا فقط حاضر شد برخی مفاد این تفاهمنامه ضد ملی را حذف کند؛ تا اصل آن محفوظ بماند.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور