جنگ ایران و امریکا به کجا می رسد؟

حملات امریکا به مقر گروههای مقاومت در عراق و سوریه آغاز شد. این تهاجم پس از افزایش حملات گروههای مقاومت اسلامی برضد پایگاههای امریکایی در خاورمیانه و باب المندب و نیز برضد منافع اسرائیل انجام شد. بمباران شدید شب گذشته در پاسخ به حمله مهیب مقاومت عراق به پایگاه مسمی به برج 22 در مجاورت مرزهای اردن اتفاق افتاد که در آن حمله، حداقل 3 نظامی امریکایی کشته و 41 نظامی دیگر زخمی شدند.

به نظر می رسد که حملات امریکا که بعنوان پاسخ سخت به نیروهای تحت الحمایه ایران انجام شد از روی ترس و لرز بوده و مواضع مقامات امریکایی پس از عملیات شان، بیشتر مبتنی بر تبلیغات و در عین حال تقاضای خویشتنداری از ایران بوده است. تاحالا حداقل ده بار از زبان بایدن و پنتاگون و مقامات نظامی و حکومتی امریکا شنیده ایم که گفتند ما به دنبال جنگ در خاورمیانه و هیچ جای جهان نیستیم!

واکنش جو بایدن و لوید آستین بعنوان رأس هرم قدرت امریکا چنین بود: "امریکا به دنبال درگیری در خاورمیانه یا هیچ جای دیگر جهان نیست. اما اجازه دهید همه کسانی که ممکن است به دنبال آسیب رساندن به ما باشند لدانند که اگر به امریکایی ها آسیب بزنید ما پاسخ خواهیم داد".
جان کربی سخنگوی شورای امنیت ملی کاخ سفید هم گفت: امریکا دنبال درگیری با ایران در سطح گسترده تر در خاور میانه نیست.

رئیس کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان امریکا اما با لحن تمسخرآمیزی گفت: حملات امروز پس از تاخیری صورت گرفت که به گروههای تحت حمایت ایران فرصت داد باخبر باشند.
واقعیت مسئله نیز همین است: امریکا با فهم این مسئله که اگر حملات سنگین با خسارات و تلفات سنگین انجام دهد و یا مستقیما به خاک ایران حمله کند پاسخ سختی دریافت خواهد کرد. این پاسخ سخت چه خواهد بود دقیقا روشن نیست ولی هرچه باشد مقامات امریکایی را ترسانده و وارخطا نموده است.

در حملات دیشب که با طمطراق و تبلیغات بالا صورت گرفت چند نکته حائز اهمیت است:

اول: امریکا از موشکهای قدرتمند و هواپیماهای استراتژیک خود در این حملات استفاده کرد. قبل از آغاز حمله، آنها تحرکات نظامی بزرگ و مهمی داشتند از جمله انتقال حداقل هفت هواپیمای آواکس و سوخت رسان با اروپا، حرکت دادن جنگنده های B1  و احتمالا B2 با قدرت رزمی و تسلیحاتی قوی، آماده باش تمام پایگاههای امریکایی در منطقه، آماده کردن تمامی حکومتهای مزدور خود در منطقه و کمک گرفتن از جنگنده های اسرائیلی و اردنی و... با این وجود، آنها غالبا ساختمانهای خالی از نیروها و دیپوهای خالی و ضعیف شده را هدف قرار دادند. تلفات این حملات ظاهراً سنگین بسیار اندک و انگشت شمار بوده اند. رسانه ها و مقامات سوری گفتند که تمامی اهداف مورد حمله قبلا بطور کامل تخلیه شده بودند و کسی کشته و زخمی نشده است.
یک منبع حشدالشعبی عراق هم گفته است که سایت های مورد هدف در خاک عراق نیز خالی و متروک بوده است.
منابع ایرانی نیز به الجزیره گفته اند که هیچ پایگاه مربوط به سپاه پاسداران و نیروی قدس در سوریه زیر بمباران امریکایی ها قرار نگرفته اند.
 
دوم: بلافاصله پس از حملات سنگین امریکا گروههای مقاومت اسلامی پایگاههای نیروهای امریکایی را در التنف سوریه، میدان کونیکو سوریه و عین الاسد در غرب عراق را با موشک ها هدف قرار دادند.
این یعنی، حملات امریکا ترسی در مقاومتی ها ایجاد نکرده و توان نظامی-موشکی آنها را از بین نبرده است؛ به حدی که مقاومتی نیاز به زمانی برای ریکاوری داشته باشند.

سوم: جلسات اضطرای بایدن با مقامات نظامی و امنیتی امریکا و رجزخوانی ها  تهدیدهای شدیداللحن انها این گمانه را ایجاد کرده بود که قدرت نظامی امریکا منطقه را زیر و رو خواهد کرد. همانند حملات امریکا به عراق تحت حکومت صدام و به افغانستان تحت رهبری طالبان و به لیبی پسا قذافی و... اما انگار کوه موش زائید و حملات پرطمطراق امریکا آسیب جدی به چند گروه مقاومت اسلامی نرساند و تلفات قابل اعتنایی هم نداشت.

چهارم: سایه سنگین ایران بر این روند، کاملا آشکار است. پای ایران و مشخصا سپاه پاسداران وسط است. این سایه، برای امریکا سخت و سنگین معلوم می شود. بررسی روند جاری در جدال و کند و گریزهای جاری نشان می دهد که نه امریکا امریکای گذشته است و نه ایران ایران ذی رحم و ضعیف است. اینکه ایران غیر از گروههای نیابتی و موشک و پهپاد مشخصا چه دارد ما نمیدانیم ولی قطعا امریکایی ها می فهمند. این سلاح و قدرت چیست؟ گمان نمیکنم همه قدرت ایران همین هایی باشد که ما در میدان می بینیم. نگارنده از زبان یکی از مقامات مطلع ایرانی شنیدم که می گفت: ما سلاح های قدرتمند و استراتژیک خود را افشا نمی کنیم؛ ما سلاحی داریم که برای ما قدرت بازدارندگی ایجاد کرده است.

صرف نظر از نوع سلاحها و قدرت جنگی ایرانی ها که بعضی از آنها همانند موشک های فراصوت و بالستیک رونمایی شده اند؛ قدرت و گستردگی نیروهای جهادی تحت الحمایه ایران در خاورمیانه اهمیت فوق العاده زیادی برای تغییر توازن جنگی دارد که همانند حزب الله و حماس و حوثی ها و کتائب، به سادگی قابل حذف شدن نیستند و تغییرات میدانی عمیقی برضد امریکا و ایادی آن در منطقه ایجاد کرده اند.

پنجم: قدرت تسلیحاتی امریکا با ایران و جبهات مقاومت قابل قیاس نیست. اما نتیجه نبردها را لزوما سلاح تعیین نمی کند. مثال واضح قدرت سلاح و قدرت مردم را در غزه می بینیم. قدرت سلاح اسرائیل غیر قابل قیاس با مبارزان فلسطینی است. اما اسرائیل هرچه بیشتر از سلاح های قدرتمند جنگی استفاده کرده، نفرت و انزجار بیشتری از مردم جهان به جان خریده است. میدان و کشتار به نفع اسرائیل است اما افکار عمومی جهان به نفع فلسطین تغییر کرده است.
پیروز بر جنگ امروز جهان باید منتج به تسخیر افکار عمومی شود. طرفی که افکار عمومی را از دست بدهد یقینا بازنده دراز مدت جنگ خواهد بود.

نتیجه: آنچه ما در کند و گریز ایران و امریکا شاهد بودیم ضعف امریکا را نشان داد.  بمباران‌های شب گذشته اهمیت زیادی برای ایران ندارد. قبل از عملیات جنگی شب گذشته، امریکایی ها از طرق مختلف به ایرانی ها پیام دادند که ما می زنیم ولی لطفا شما واکنش نشان ندهید. آنها ابتدا خواهان زدن مراکزی در خاک ایران بودند اما وقتی پاسخ سخت و انتقامجویانه ایران را شنیدند؛ به زدن تعدادی مراکز در عراق و سوریه رضایت دادند و بعد از بمباران هم با لحن مؤدبانه ای تقاضا کردند که جنگ گسترش پیدا نکند. ایادی و عوامل امریکا در امریکا و خاورمیانه از چنین واکنش ترسان و لرزان امریکا در قبال جریان های مقاومت، شاکی و ناراضی هستند. 

حالا که امریکایی ها برای خودشان بینی خمیری درست کرده اند و ایران و گروههای مقاومت نیز چیز خاصی از دست نداده اند، بعید به نظر می رسد که امریکا واکنش مستقیمی از جانب ایران در قالب  موشک و راکت دریافت کند.       
آنچه این روزها امریکا متحمل می شود که پایگاهها و تأسیساتش و کشتی ها و نفتکش هایش زیر آتش جریان مقاومت و عرب های بومی خاورمیانه قرار دارد حاصل سیاست حمایتی اش از رژیم اسرائیل می باشد و این می تواند باعث درس بزرگی به امریکا برای بازنگری برخی سیاست‌هایش در خاورمیانه باشد.

سید جواد حجت- خبرگزاری جمهور