کشتار بهسود؛ خودزنی با طعم جمهوریت

روز جمعه در تیراندازی نیروهای دولتی به معترضان محلی در بهسود دست‌کم ۹ نفر کشته و ۷ نفر دیگر زخمی شدند.
 
وزارت داخله ادعا کرده که افراد کشته شده افراد مسلح وابسته به فرمانده علیپور بوده؛ اما سرور دانش؛ معاون دوم ریاست جمهوری قربانیان را "غیر نظامیان" خوانده است.
 
وزارت داخله گفته که "افراد مسلح وابسته به فرمانده علیپور مانع حضور و فعالیت نیروهای امنیتی و پولیس در این منطقه شدند و شماری از این افراد به روی پولیس و مردم شلیک کردند."
 
سرور دانش؛ معاون دوم رییس جمهوری اما گفته که تظاهرات روز گذشته در ولسوالی بهسود میدان وردک به خشونت کشیده شده که در نتیجه "شماری از هموطنان کشته و زخمی شده‌اند".
 
مهدی راسخ؛ نماینده میدان وردک در مجلس هم می‌گوید که آسیب دیدگان این رویداد غیر نظامیان هستند.  
صرف نظر از همه شبهه پراکنی هایی که با حمایت دستگاه های رسمی و پشتوانه دولتی صورت می گیرد، آنچه در بهسود رخ داده یک کشتار تمام عیار با شلیک مستقیم قوای دولتی علیه مردمی بوده که به حمایت از یک فرمانده محلی برخاسته اند.
 
در افغانستان نباید اینگونه حمایت ها امری غریب و نامعمول باشد و اقدامی علیه دولت مرکزی تلقی شود؛ کشوری که در آن بیش از نیمی از جمعیت کشور، عملا با تروریست ها همدست و همداستان هستند و زیر سیطره مستقیم تروریزم پاکستانی زندگی می کنند؛ تروریسمی که علیه نظام حاکم می جنگد،  نیروهای امنیتی و مردم را می کشد و به طور کاملا آشکار، هدف خود را براندازی نظام و درانداختن طرح سیاسی تازه برای استقرار یک رژيم مورد نظر خود اعلام می کند.
 
دولت اما در برابر چنین نیروهایی «دفاع فعال» اعلام می کند، خواستار آتش بس است، هزاران زندانی خطرناک و تروریست شان را از زندان ها آزاد می کند، به تنها مرکز قدرت سیاسی شان در جهان، هیات مذاکره کننده می فرستد و از تمام تریبون هایش خواستار خویشتن داری و کاهش خشونت و اعلام آتش بس و صلح می شود.
 
 اما برای سرکوب نیروهایی که به حمایت از «جمهوریت» علیه دشمنان آن، سلاح برگرفته اند، در اوج سرمای زمستان به یک منطقه کاملا امن و با ثبات، به حکم شورای امنیت ملی، کماندوهای ویژه اعزام می کند، علیه مردم ملکی و تظاهرکنندگان غیر نظامی، فرمان آتش می دهد و نیروهای داوطلب حامی نظام را «مسلح غیر مسئول» می داند و سخنگوی وزارت داخله آن، به طور رسمی با افتخار از کشته، زخمی و اسیر شدن افراد توسط نیروهای دولتی خبر می دهد.
 
حتی اگر همه تقصیرها را بر گردن علیپور و نیروهای تحت امر او بیاندازیم، هیچکس نمی تواند او را متهم اصلی کشتارهای اخیر بداند. علیپور نه تروریست است، نه به شهرهای کشور، انتحاری فرستاده، نه همه روزه در موترهای دولتی، بمب مقناطیسی کار می گذارد، نه حتی یک نیروی امنیتی یا فرد ملکی یا کارمند دولت را کشته است.
 
او فرماندهی است که برای حمایت از مردم خود قیام کرده و این حمایت درست در راستای همان مبارزه ای است که نیروهای امنیتی همه روزه به نام آن می جنگند و کشته می شوند.
 
دولت مرکزی و حکومت محلی میدان وردک اگر زور دارد و می خواهد این زور را در جایی خرج کند، دو کیلومتر آنسوتر از کابل به سراغ ملیشه های تروریست طالبان برود؛ همان هایی که علیپور را مجبور کردند که از یک راننده معمولی به فرماندهی جنگجو تبدیل شود.
 
از جانب دیگر، دولت این را نیز باید دریابد که علیپور یک فرد نیست. او یک نماد است که از حمایت وسیع یک ملت زخم دیده و زجرکشیده برخوردار است. مردم از علیپور به مثابه یک فرد حمایت نمی کنند، از یک آرمان و هدف و حق حمایت می کنند. آنها نمی توانند شاهد باشند که شاهان و سلاطین دیگر اقوام در موسم انتخابات، به دروازه های شان برای دریوزگی رأی می روند؛ اما پس از انتخابات در مسلخ جمهوریت به گلوله بسته می شوند. این ناعادلانه، سرکوبگرانه، دیکتاتورمآبانه و یادآور مصایب تاریخی این مردم است که ده ها سال زیر شکنجه و سرکوب و کشتار و تصفیه قومی سلاطین فاشیست پشتون، زجر می کشیدند؛ اما زنده ماندند تا از جمهوریتی دفاع کنند که امروز برای کشتارشان لشکرکشی نظامی راه اندازی می کند.
 
جمهوریت سالاران مستقر در کابل باید درک کنند که این خودزنی است؛ زیرا درست است که اکنون فصل انتخابات نیست تا اشرف غنی و مزدورانش برای کسب رأی اهالی بهسود به آّن منطقه محروم بروند؛ اما جمهوریت رو به زوال و در حال احتضار است؛ بنابراین راندن اصلی ترین حامیان جمهوریت از آستانه یک نظام در حال احتضار و فروپاشی، جنون آمیز و جنایتکارانه است و تنها ثمره آن، تسهیل و تسریع فرایند فروپاشی است که از سوی ملیشه های امارت با حمایت «متحد استراتژيک» کلید خورده است.
 
علی موسوی - جمهور