میراث ملکه؛ بالاخره یک نفر به حق مُرد!

«پیردختر مرد... یکبار برای همیشه. دست و تشویق بلند برای شیطان که او را با خودش به جهنم برد. او دیگر زنده نیست. قول می‌دهم جشن بگیریم و همین کار را هم می ‌کنیم. سرانجام یک نفر به‌حق، مُرد.» این کلمات سانتیاگو کوئنو، مجری برنامه Uno más uno tres شبکه تلویزیونی کانال۲۲ ارجنتاین، پس از مطلع شدن از مرگ ملکه الیزابت دوم در مقابل دوربین زنده تلویزیون است؛ کسی که نتوانست یا نخواست شادمانی اش را از مرگ ملکه انگلیس پنهان کند و در برنامه زنده به جشن و پایکوبی پرداخت.
 
این مجری تلویزیونی در ادامه بر تاج و تخت پادشاهی انگلیس تاخت و خانواده ملکه انگلیس را «کثیف، راهزن، دزد و نسل‌کش» نامید.
 
این نوع واکنش ها البته هرگز در رسانه های پرمخاطب غربی پوشش داده نمی شود؛ اما بیانیه های رسمی، پیام های حاوی تسلیت و احترام و ستایش های اغراق آمیز آسمانی از ملکه مرده، سراسر این رسانه ها را دربر گرفته و مخاطبان غربی و غیرغربی طی سه روز اخیر از آن اشباع شده اند.
 
واکنش هیجان انگیز و شادمانی صریح این مجری تلویزیونی اهل ارجنتاین اما نشان می دهد که این سکه روی دیگری نیز دارد؛ زیرا میراث ملکه برای همه ملت های جهان، یکسان نبوده است.
 
او اگر در پی ۷۰ سال سلطنت، برای کشور و مردم و متحدان و شرکای راهبردی انگلیس نماد خرد و شوخ طبعی و رهبری مسئولانه و پیام آور عزت و احترام بود، برای ده ها ملت دربند، تحت سلطه و ستم و زیر چکمه های خونین استعمار پیر، نمونه ای واضح از یک دیکتاتور تمامیت خواه بود که برای حفظ قدرت انگلیس به سادگی میلیون ها نفر را از آزادی و استقلال و دموکراسی محروم کرده بود.
 
به همین دلایل است که مجری ارجنتاینی در ابراز احساسات و شادی غیرقابل کنترل اش در قبال مرگ ملکه انگلیس، تنها نیست. افراد زیادی هستند که از انگلیس نفرت دارند، ملکه را مسئول فجایع و بحران هایی می دانند که در سرزمین های شان رخ داده یا همچنان جریان دارد و در پی دستیابی به آزادی و استقلال و تامین غرامت از سوی رهبران کنونی انگلیس اند.
 
اغلب رهبران کشورهای موسوم به مشترک المنافع در پیام های رسمی شان نسبت به مرگ ملکه انگلیس، ابراز غم و اندوه کردند و شخصیت، کاریزما و کارنامه او را ستودند. مثلا جاستین ترودو؛ نخست وزیر کانادا که کشورش همچنان یکی از مستمعرات بریتانیا محسوب می شود و ملکه انگلیس، ملکه کانادا هم بود، در پیامی که به مناسبت مرگ ملکه صادر کرد، ظاهرا تلاش داشت تا جلو اشک هایش را بگیرد؛ اما آیا واقعا مردم کانادا نیز همین گونه فکر می کنند؟
 
همین پرسش درباره کشورهای کوچک حوزه کارائیب، افریقا، خاورمیانه، افغانستان، پاکستان، هند و... نیز وجود دارد.
 
در افریقا در یکی از شرم آورترین رخدادهای تاریخی که لکه ننگی بر دامن حقوق بشر غربی محسوب می شود بین قرن‌های ۱۵ تا ۱۹ میلادی، بیش از ۱۰ میلیون تن توسط کشورهای اروپایی در غل و زنجیر به بازارهای تجارت برده‌ کشانده شده و به امریکا اعزام شدند. آنهایی که از این سفر طولانی دریایی جان سالم بدر بردند، به کار اجباری در مزارع پنبه کارائیب و امریکای شمالی و جنوبی گماشته شدند؛ بنابراین کدام افریقایی آشنا با تاریخ تیره قاره سیاه و رد پای واضح استعمار پیر می تواند نسبت به مرگ ملکه انگلیس، اندوهگین باشد؛ حتی اگر آنتونیو گوترش؛ دبیرکل سازمان ملل در پیام محافظه کارانه اش میراث او در پایان دادن به استعمار در افریقا و آسیا را ستوده باشد؟
 
در افغانستان، مردم غالبا با مرگ ملکه انگلیس، شوخی کردند. عمر طولانی او و تاثر و اندوه مضحکی که پس از مرگ اش از سوی رهبران جهان و رسانه های غربی ابراز شد، زمینه ساز طنز کاربران شبکه های اجتماعی قرار گرفت. برخی به نقش انگلیس در فجایع تلخ تاریخ معاصر افغانستان، مساله دیورند، تجاوزهای آشکار نیروهای انگلیسی، تولد پاکستان و نقش انگلیسی ها در همین وقایع مصیبت بار ۲۰ سال اخیر کشور اشاره کردند و ملکه را به عنوان کسی که در نهایت برای مداخلات نظامی انگلیس در کشورهای دیگر تصمیم می گرفت، مسئول قلمداد کردند.
 
در هند یک کارزار توییتری گسترده برای بازگرداندن الماس کوه نور از سوی انگلیس راه اندازی شد.
 
در خاورمیانه اما دولت های مزدور، واکنش های شرم آوری درباره این رویداد نشان دادند. در لبنان سه روز عزای عمومی اعلام شد و قرار است در روز دفن ملکه انگلیس نیز یک روز عزای ملی باشد. دولت سرکوبگر بحرین هم که حیات و بقایش را مرهون حمایت های استعماری قدرت هایی مانند انگلیس و امریکا است سه روز عزای عمومی اعلام کرد. در اردن یک هفته کامل عزای عمومی اعلام شد و کشورهایی مانند عربستان سعودی (سرزمین وحی) و امارات متحده عربی، عراق، کویت، قطر و... هم هرکدام به سهم خود پیام هایی حاوی همدردی و اندوه عمیق و ادای احترام به شخصیت ملکه انگلیس صادر کردند. این در حالی است که اسراییل به عنوان بزرگترین کانون بی ثباتی های پایدار در خاورمیانه، مولود طرح استعماری و توطئه آمیز انگلیس و استعمار پیر است که اعراب و مسلمانان برای همیشه از این ناحیه رنج خواهند برد.
 
نرگس اعتماد - جمهور