حقوق بشر، آپارتاید طالبانی و دولت‌های اسلامی

 

نماینده ایران نیز در این نشست گفت: «جامعه بین‌المللی باید با آزادسازی دارایی‌های افغانستان از تحریم امریکا، ممانعت از سیاسی‌سازی کمک‌های بشردوستانه، هشدار درباره قدرتمندساختن گروه‌های تروریستی و پاسخگوساختن امریکا به خاطر ارتکاب جرایم بشری در افغانستان، از مردم افغانستان حمایت کند.»

 

حکومت طالبان اما مبنای این محدودیت‌ها را ارزش‌های اسلامی و مبتنی بر فرهنگ افغانستان می‌دانند. طالبان همچنین گزارش‌ نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان ملل درباره نقض حقوق بشر را قبلاً «تبلیغات منفی» خوانده اند.

 

مواضع منفعلانه، دوگانه و جانبدارانه کشورهای اسلامی در برابر آپارتاید آشکار طالبانی و فاجعه حقوق بشری جاری در افغانستان، یکی از دلایلی است که این گروه را به ارتکاب اعمال شنیع و شرم آورش علیه زنان و دختران، اقلیت ها و عموم مردم افغانستان، تحریک و تشویق و تشجیع می کند.

 

پاکستان که طالبان را به وجود آورد و با تمام توان از آن حمایت کرد و آنان را به قدرت رساند، یکی از طرف هایی است که متهم به دیکته سیاست های خود بر رژيم طالبان است و به باور بسیاری از مردم و ناظران، ممنوعیت کار و تحصیل دختران، سرکوب اقلیت ها و تشکیل یک رژيم تمام پشتونی و تمام طالبانی، از عمده ترین مواردی است که گفته می شود از سوی پاکستان بر طالبان، دیکته شده و رهبران مزدور و سرسپرده طالبان که همگی دست آموز پاکستان اند، در مدارس تولید تروریزم پاکستانی آموزش دیده اند و از ملاهای افراطی ضد افغانستانی در آن کشور، دستور می گیرند، مأمور اجرا و انجام این سیاست ها هستند.

 

چند روز پیش، حتی معصوم استانکزی؛ مذاکره کننده ارشد دولت پیشین افغانستان با طالبان نیز که به تعصبات پشتونی و گرایش های طالبانی، شهرت داشت، اذعان کرد که بسته ماندن دروازه های مکاتب و دانشگاه ها به روی دختران، دستور مولانا فضل الرحمان؛ رهبر جمعیت علمای اسلام پاکستان است که به پدر معنوی طالبان شهرت دارد. حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین هم که در زمان قدرت خود، کمک زیادی به بازگشت طالبان کرده بود، پیشتر ادعا کرد که محرومیت دختران افغانستان از تحصیل، برنامه پاکستان است.

 

افزون بر این، عمران خان؛ نخست وزیر پیشین پاکستان در دوران حاکمیت خود به صراحت اعلام کرده بود که منع آموزش دختران، بخشی از فرهنگ و عنعنات و سنت های مردم افغانستان است و از جهان خواسته بود که به این سنت، احترام بگذارند!

 

به این ترتیب، موضع گیری نماینده پاکستان در شورای حقوق بشر که همزمان نماینده سازمان همکاری اسلامی نیز بوده، دروغین، نمادین و فاقد هرگونه جایگاهی در سیاست اصولی پاکستان در قبال افغانستان و طالبان است. 

 

نکته ناامیدکننده این است که کشور بدنام و حامی تروریزم و متحد متعهد طالبان یعنی پاکستان، نماینده سازمان همکاری اسلامی در نشست بین المللی شورای حقوق بشر شده است. این به وضوح نشان می دهد که فاجعه حقوق بشری در افغانستان، ریشه در کجا دارد و کشورهای مسلمان و به طور مشخص، سازمان همکاری اسلامی، چه نقش مهمی در تشدید و توجیه این فاجعه ایفا می کنند.

 

البته این تنها نمونه از اقدامات توجیهی و تشریعی سازمان همکاری اسلامی در راستای تحکیم حاکمیت طالبان نیست. این شورا پیش از این نیز با اعزام هیات هایی از ملاها و مولوی های وابسته به خود به کابل و قندهار، به نام دفاع از مشروعیت و «وجوب» آموزش مرد و زن مسلمان در شریعت اسلام، سعی کرده است به نفع طالبان، لابی گری کند و با عادی سازی «تعامل» با طالبان، زمینه های مشروعیت این رژيم آپارتاید را فراهم آورد.

 

سخنان نماینده ایران در شورای حقوق بشر نیز پیش از آنکه بازتاب دهنده وضعیت وخیم حقوق بشری و سیاست های مبتنی بر آپارتاید و تبعیض و حتی ژنوساید رژيم طالبان باشد، در راستای حمایت از این رژيم بود؛ زیرا او به جای انتقاد از سیاست های فاجعه بار طالبان، خواستار آزادسازی پول های بلوکه شد تا طالبان از آن تغذیه کنند و قدرتمندتر شوند، از سیاسی سازی کمک های بشردوستانه انتقاد کرد؛ کمک هایی که بخش زیاد آن در اختیار طالبان قرار می گیرد و این رژيم را پروار و فربه می کند و بر لزوم پاسخگو کردن امریکا در قبال جنایت های ضد بشری در افغانستان تاکید کرد، بدون اینکه کمترین اشاره ای به جنایت های پیشین و جاری طالبان کند.

 

به این ترتیب، جهان اسلام و کشورهای اسلامی در یک نقطه سرنوشت ساز، مسئولیت تاریخی خود را به خاطر منافع کوتاه مدت، نادیده می گیرند و خواسته یا ناخواسته به تحکیم قدرت و تحمیل سلطه رژيم آپارتاید طالبان، کمک می کنند.

 

سکینه محمدی - جمهور