آیا افغانستان مستعمره چین است؟

نماینده چین در نشست ویژه شورای امنیت سازمان ملل درباره افغانستان، خواستار رفع تحریم‌های بانکی بر کشور شد و از امریکا خواست که بدون معطلی دارایی ‌های مسدود شده افغانستان را آزاد کند.
 
او همچنین تاکید کرد که جامعه جهانی باید «گام‌ های عملی تعامل» با حکومت طالبان را بردارد.
 
نماینده چین افزود که شورای امنیت سازمان ملل باید بر تحمیل تحریم‌ ها بر مقام‌ های طالبان تجدید نظر یا آن را از نو تنظیم کند.
 
این در حالی است که هیچیک از کشورهای عضو سازمان ملل متحد، رژيم طالبان را به رسمیت نشناخته اند و چین نیز ظاهرا از این موضع‌، پیروی می کند؛ اما موضع گیری های سخنگویان، فرستادگان و نمایندگان چین در مجامع بین المللی همواره در همسویی با طالبان قرار دارد؛ به گونه ای که اگر به جای نام مقام های چینی، نام مسئولان طالبان را بگذاریم، تصور می شود که این مواضع، به طور مستقیم از سوی طالبان ابراز شده است.
 
این مشمئزکننده و به شدت نفرت انگیز است؛ زیرا به وضوح نشان می دهد که چین به یک لابی سرسپرده برای مشروعیت بخشیدن به یک رژيم بدنام تبدیل شده است؛ چیزی که البته برای دولت پکن، امر غریبی نیست؛ زیرا چین همواره از رژيم های سرکوبگر، کودتاهای نظامی علیه دولت های دموکراتیک، دیکتاتورهای بی رحم، ارتش های خونریز و ناقضان بدنام حقوق بشر در سراسر جهان برای تامین منافع اقتصادی، سلطه سیاسی و تسلط بر سرنوشت ملت های مستقل، استفاده کرده است.
 
با این حال، رژیم طالبان تاکنون حتی از سوی نزدیک ترین متحدان خود نیز به رسمیت شناخته نشده و حمایت های بی دریغ و آشکار چین از این رژيم، به معنای تلاش مذبوحانه پکن برای مشروعیت بخشیدن به آن در قبال تامین منافع سرشار اقتصادی و پیشبرد پروژه های سودآور کنشگران چینی در افغانستان است.
 
به این ترتیب، برای چین، هیچ ارزشی بالاتر از تامین منافع اقتصادی و تجاری آن کشور نیست و در صورتی که تامین این منافع، نیازمند زیر پا نهادن اصیل ترین آرمان ها و خیانت آشکار به حقوق یک ملت اسیر و بی سرنوشت نیز باشد، سران پکن، بی درنگ اقدام خواهند کرد.
 
از جانب دیگر، لابی گری چین به نفع طالبان و حتی نمایندگی شرم آور دیپلمات های چینی از طالبان در غیاب آنها در مجامع بین المللی، از یک حقیقت دیگر نیز پرده برمی دارد و آن اینکه افغانستان عملا به مستعمره چین تبدیل شده و طالبان در قبال دریافت حمایت چینی ها، کشور را به آنان سپرده اند.
 
واگذاری ارزان و رایگان معادن سرشار از نفت و طلا و زمرد و لاجورد و مس و... کشور به چین و سایر کشورهای حامی رژيم طالبان، اقدامی ضد ملی است که در قبال دریافت حمایت های اندک سیاسی و لفاظی های لابی گرانه به طرفداری از این رژيم صورت می گیرد.
 
این در حالی است که استخراج و تاراج معادن کشور و واگذاری ارزان آنها به شرکت های چینی در قبال قراردادهای ده ها ساله، حتی واکنش خاین ترین چهره سیاسی افغانستان یعنی اشرف غنی فراری را نیز برانگیخته و او نسبت به این اقدام و پیامدهای آن برای حراج سرمایه های ملی و تاراج دارایی های عامه از جانب یک رژیم فاقد مشروعیت داخلی و خارجی، هشدار داده است.
 
شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان نیز اخیرا در بیانیه ای نسبت به عقد قراردادهای طولانی مدت و ارزان میان طالبان و شرکت های چینی و غیرچینی در زمینه استخراج معادن هشدار داد و گفت روزی که ورق برگردد و طالبان سرنگون شوند، همه این قراردادهای نامشروع، فسخ خواهند شد.
 
با اینهمه و علیرغم همه این هشدارها، آنچه اکنون جریان دارد این است که کشور به سادگی به کام چینی ها سقوط کرده و افغانستان با «رهایی» از اشغال امریکا، اینک در عمل به مستعمره چین تبدیل شده است؛ چیزی که به دلیل سوابق سیاه و شرم آور پکن در همدستی با رژيم های اقتدارگرا و توتالیتر، حتی نسبت به سلطه و اشغال مستقیم کشور توسط رامبوهای ناتو و امریکایی، خطرناک تر، زیانبارتر و ویرانگرتر است.
 
سکینه محمدی - جمهور