غنی و سودای بازگشت

فضل‌محمود فضلی؛ ریيس پیشین اداره امور در حکومت اشرف غنی می‌گوید که غنی «حاضر به مشارکت در انتقال قدرت به نظام قانونی» است.

 

فضلی که به سویدن گریخته، می‌گوید که هنوز با غنی در تماس است.

 

او در اولین اظهار نظر علنی پس از دو سال از سقوط نظام در گفتگو با بی‌بی‌سی پشتو گفت: «تنها مرجعی که به طور کامل برای صلح کار کرد، دولت افغانستان بود. سایر سیاستمداران فقط در پی منافع شخصی خود مذاکره می‌کردند.»

 

او یکی از افراد نزدیک به اشرف غنی بود و گفته می‌شد که «انحصار» تصمیم‌های مهم در حکومت «سه نفره» اشرف غنی را دارد.

 

فضلی می‌گوید درباره سقوط نظام روایت‌های «نادرست» منتشر شده و «ذهنیت مردم را تغییر داده» بنابراین او بنا به مشورت دوستانش تصمیم گرفت که سکوت کند؛ چرا که امکان «به چالش کشیدن» این روند را نداشته است.

 

او تاکید کرد که «طالبان هنوز نه با مردم و نه با سیاستمداران» آماده گفتگو هستند.

 

اظهارات فضل محمود فضلی نشان می دهد که اشرف غنی و تیم سه نفره او در جمهوریت قومی اش در ارگ ریاست جمهوری، هنوز سودای بازگشت به قدرت را در سر می پرورند یا شگفت انگیزتر از آن اینکه غنی هنوز خود را «رییس جمهور افغانستان» می داند و از آمادگی اش برای انتقال قدرت به یک نظام قانونی سخن می گوید!

 

این در حالی است که نظام پیشین افغانستان، در نتیجه کودتا یا پیروزی نظامی طالبان، ساقط نشد، این غنی و فضلی و محب بودند که در نتیجه ماه ها و شاید حتی سال ها ارتباط پنهانی و تبانی و زد و بندهای قومی و قبیله ای، سرانجام قدرت را به شبکه حقانی تحویل دادند و با بکس های پر از دالر و طلا از کشور گریختند.

 

در این میان، فضلی، مجسمه، سمبول و نماد کامل فساد و فضاحت جمهوریت قومی اشرف غنی بود؛ کسی که مشاور محبوب غنی محسوب می شد و با استفاده از همین موقعیت، انواع فساد از مالی و اداری و امنیتی گرفته تا اخلاقی را بی پروا مرتکب می شد، نه ترسی از قانون و عدالت داشت و نه حتی از وجدان اش خجالت می کشید.

 

او پس از دو سال سکوت اما در مصاحبه تازه اش نشان می دهد که هنوز هم مانند گذشته، بی شرم و بی حیا و بی وجدان است؛ زیرا از دولت بدنامی دفاع می کند که با مشارکت غنی و محب ساخته بود و به اندازه ای در مرداب و منجلاب فساد و فاشیزم فرورفت که سرانجام فروپاشید و به طرز بازگشت ناپذیری متلاشی شد.

 

با این حال، غنی به همراه مشاوران فاسد و متوهمش، هنوز سودای بازگشت دارند و منتظر «انتقال قدرت به یک دولت قانونی»‌ هستند! آنها ظاهرا فراموش کرده اند که مردم به خوبی می دانند که سقوط نظام، نتیجه تبانی سران قبایل پشتون بود و غنی پیش از آنکه به طرز خفت باری از ارگ به امارات بگریزد و در آنجا با دالرهای دزدیده شده از دارایی مردم افغانستان، زندگی مرفه جدیدی را شروع کند، قدرت را به طور کامل به سران شبکه حقانی تحویل داده بود.

 

یکی دیگر از مصادیق بی شرمی فضلی این است که او همچنان ادعا می کند که تنها جمهوریت سه نفره غنی به گونه واقعی برای صلح کار می کرد و دیگران همگی به دنبال تامین منافع شخصی شان بودند. این در حالی است که بزرگترین مانع در مسیر صلح، هیچکس جز خود غنی و دو مشاور محبوبش فضلی و محب نبودند. غنی ماه ها پیش از آنکه از کابل بگریزد در سفر دزدانه اش به راولپندی پاکستان، با فرمانده ارتش آن کشور، معامله کرده و آمادگی و موافقت اش را با واگذاری قدرت به طالبان و پاکستان، ابراز داشته بود.

 

غنی همچنین همان کسی بود که رهبران سیاسی و جهادی را سرگرم تلاش های سیاسی برای صلح کرده و خود در پشت پرده، ولسوالی ها و ولایات را یکی پس از دیگری به طالبان تسلیم می کرد تا اینکه در نهایت ظرف ۱۱ روز، سریال سقوط، تکمیل شد و با پرواز هلیکوپترهای غنی از ارگ به ازبکستان، در عرض نیم ساعت طالبان بر کابل مسلط شدند. یعنی آن‌ها در دشت‌های هلمند و کوه های نورستان نبودند، در داخل دفاتر و مراکز دولتی در کابل بودند!

 

بنابراین، برخلاف دروغ پردازی فضلی، این روایت های «نادرست»‌ نبود که ذهنیت مردم را درباره سقوط نظام تغییر داد؛ بلکه واقعیت های تکان دهنده ای بود که همگی از آن باخبر بودند و غنی و محب و فضلی به عنوان مجرمان درجه یک این خیانت بزرگ، مورد خشم و نفرت و انزجار مردم افغانستان قرار گرفتند. 

 

فساد و فاشیزم و خیانت بزرگ جمهوریت سه نفره به اندازه ای فاجعه بار بود که فضلی را به دو سال سکوت وادار کرد؛ زیرا او قادر به دفاع از نتایج فاجعه آمیز فساد لجام گسیخته و خیانت ملی خود و همدستان فاشیست اش نبود و نیست.

 

نرگس اعتماد - جمهور