مرگِ وجدانِ انسانِ آخرالزمان

مردم غزه برای دریافت یک لقمه نان و یا یک لیوان آب، التماس می کنند. فشار و سختی و جنایت اسرائیل در حق مردم مسلمان غزه به حدی است که شهادت آنها، موجب راحتی آنها از ستم کمرشکن اسرائیلی ها در غزه است.
ما هیچگاه توان درک و ظرفیت فهم عمیق آنچه مردم غزه تحمل می کنند؛ نداریم. جنایتی که این روزها اسرائیل مرتکب می شود در تاریخ بشریت کم مانند و شاید بی مانند است.

وزیر دفاع امریکا در جلسه استماعیه کنگره امریکا اذعان داشت که بیش از 25 هزار زن و کودک فلسطینی توسط اسرائیل کشته شده اند.
مجموع شهدای مردم فلسطین بیش از 30 هزار نفر گفته شده است. این یعنی اسرائیل مطلقاً یک رژیم کودک کش و جنایتکار است.

در آخرین مورد از جنایت بزرگ اسرائیل، زمانی که مردم غزه برای دریافت کمک های غذایی در نقطه ای از غزه تجمع کرده اند با حمله جنایتکارانه اسرائیل حداقل 200 غیرنظامی فلسطینی شهید و صدها نفر دیگر زخمی شدند.
نهاد زنان سازمان ملل، جنگ اسرائیل را جنگ علیه زنان و دختران خوانده است. مطابق گزارش آنها، اسرائیل از ماه اکتوبر تا کنون حدود 9000 زن را کشته است؛ یعنی در هر روز بطور متوسط 63 زن.
دهها هزار نفر از مردم غزه زخمی شده اند. تمامِ خانه ها ویران شده و کمترین امکانات بهداشتی-درمانی و غذایی و پوشاک و سرپناه برای یک جمعیت دو میلیونی وجود ندارد.

 ==
اکنون بشریت در بزرگترین آزمون واکنش و برخورد و قضاوت خود راجع به بزرگترین جنایت قرن، شکست خورده است. بشریتِ امروز، در چنان خواب و کرختی و بی احساسی سنگین فرو رفته که فراتر از مرگِ احساس و مرگ وجدان و مرگ انسانیتِ آنهاست. این وجدانهای خفته را چه چیزی بالاتر از جنایت های اسرائیل و عمیق تر از مظلومیت های غزه می تواند و می توانست بیدار بسازد؟

بشرِ امروزی چطور می تواند ریختن بمب بر تجمع کودکان گرسنه و تشنه غزه که برای نوشیدن آب و گرفتن لقمه ای نان، جمع شده اند ببیند و کاری نکند!

بشر امروزی چطور می تواند تجمع هزاران نفری یک ملت گرسنه و محاصره شده و تحت تحریم و بیمار و ضعیف را بر گِرد محموله ای از نان و آب ببیند و ببیند که چگونه توسط گلوله های تانک و مسلسل اسرائیلی تیرباران می شوند اما این بشر بی ننگ، کاری نمی کند!

چگونه می شود که بشر امروزی با پرواز دوربین ها بر فراز غزه، ویرانه های وسیع و خاکسترهای یک شهر مسلمان نشین را ببیند و دلش نلرزد و وجدانش از دفن کودکان در زیر آوارهای غزه تکان نخورد!

چگونه ممکن است بشریتِ قرنِ تکنولوژی با ادعای حقوق بشر، ناظر کشتار صدها بیمار و زخمی و درمانده در بیمارستان ها توسط اشغالگران یهودی باشد و هنوز دَم از انسانیت و حقوق بشر بزند اما کاری برای بشر دردمند و مظلوم غزه نکند!
چگونه می شود که چشمان خشک میلیارها انسان، شاهد درد و گرسنگی و بیقراری نوزادان و کودکانی باشد که نه مادر برای شان مانده و نه پدر و نه برادر و خانواده!

چطور می شود که چشمان بشریت امروزی، میله های تفنگ صهیونیست ها را بر روی زنان و پیرمردان و دختران یتیم فلسطینی ببینند که هیچ راهی جز پناه بردن و تن دادن به دریا برای شان نمانده و چرخ های سنگین و فولادین تانکهای یهودی را ببیند که از روی تن جوانان و جنازه های فلسطینی می گذرد و اشکی نریزد و آهی نکشد!

چطور می شود میلیارها انسان در جهانی که سازمان ملل دارند، شورای امنیت دارند، کشورهای صنعتی دارند، پیمان ناتو دارند، هزاران رسانه دارند، میلیارها ذهن قضاوتگر دارند، در برابر این حجم بزرگ از جنایت و کشتار، سکوت کنند و نظاره گر بنشینند!

چگونه می شود که صدها میلیون عرب مسلمان در جهان و در مجاورت غزه باشند، فریاد استغاثه و درد و رنج و گرسنگی و بیچارگی همنوع و همکیش خود را بشنوند و با بی تفاوتی، شکمبارگی کنند و باده نوشی کنند و حتی نهیبی هم به دولت ها و حاکمان خود نزنند!

چطور می شود که وجدان آن ملت های مسلمان جریحه دار نمی شود که دولت ها و حاکمان شان به جای فریادرسی به مسلمانهای مظلوم غزه، نان و سوخت و لباس و لوازم عیاشی به صهیونیست های قاتل در اسرائیل بفرستند و حتی یک بطری آب هم به هم کیش مسلمان خود ندهند!

چگونه ممکن است که هزاران مفتی و مولوی مسلمان بر منبرها حدیث از زبان پیامبرشان بخوانند که "مَن اَصبَح و لایَهتِم بِأمورالمسلمین فلیس بمُسلم" ولی خودشان هر روز عیش کنند و هر شب با شکم سیر، از زن های شان کام بگیرند و کیف کنند!

چطور می شود که انسان های زودرنج و دل نازک اروپایی که برای حقوق زنان و حیوانات و کودکان و آوارگان، پول جمع آوری می کنند و دست نوازش بر سر سگ و گربه های خود می کشند؛ پیکرهای تکه تکه ی هزاران کودک و نوزاد و دختران و زنان غزه، آن دل های نازک را مغموم و زخمی نمی کند!

چطور میلیونها انسان امریکایی سیاه پوست و رنگین پوست و چشم آبی و دل نازک که برای آزادی و تحقق دموکراسی و حقوق بشر در جهان به حکومت های شان مالیات می دهند و دل شان از دیکتاتوری چین و روسیه و ایران و کوبا و سوریه، دردمند می شود اما جنایتهای بی شمار اسرائیل در غزه را نمی بینند و چگونه است که با مشت بر دهان بلینکن و بایدن که به یهودیت خود افتخار می کنند و دهها هزار تُن بمب به اسرائیل می دهند، نمی زنند!

چطور ممکن است یک کشور مدعی حقوق بشر، با علم به کشتار گسترده، قحطی گرسنگی و تشنگی و محاصره و تحریم و بیماری و... بارها قطعنامه آتش بس در غزه را وتو کند و یا با محکومیت فرمالیته جنایتکاران، مخالفت بورزد و مردم جهان، چیزی به روی خود نیاورند و اعتراضی به این جانیِ حامیِ جنایتکاران نکنند! 

این حقوق بشر یعنی چی؟ این شعار حمایت از زنان و هشت مارچ و کودکان و روز جهانی فلان و بهمان چه می شود؟ اینها برای چه تعریف شده اند و برای چه کسانی تعیین شده اند؟ 

این آزادی بیان و رسانه چه مفهومی دارد که وقتی یک جوانِ با وجدانِ امریکایی، نفت بر خودش می پاشد و خودش را در اعتراض به جنایات اسرائیل آتش می زند؛ هیچ تحلیل و تبصره ای نمی شود و هیچ وجدان دوداندودی بیدار نمی شود؟

چرا وقتی جوانی جانش را برای وجدانش می دهد تکانی به وجدان های مرده نمی افتد؟ چرا انسان غربی و انسان عرب از خود چیزی نمی پرسد؟ قدمی بر نمی دارد؟ کاری نمی کند؟

چون وجدان ها مرده اند. چون قلب ها سخت و سنگی شده اند. چون چشمان از دیدن لهو و هزل و فان و کمدی و گوش ها از شنیدن رپ و متال و جاز، پُر و سرشار و سیر شده و جایی برای جا دادن گریه ها و شنیدن ناله های مظلوم ها نمانده است.

قلب های انسان مسلمان معاصر سنگ شده؛ برای جوانان عرب، جذابیت ولنتاین مهمتر از مصیبت فلسطاین شده است. چه بر سر ملت عرب آورده اند؟ چرا جوان عرب حاضر نیست حتی به اندازه انسان غربی به تظاهرات و اعتراض، بیرون شود؟ چرا همتی به اندازه شکستن حصار دولت های مزدور خود را ندارد؟ چگونه می تواند به صلاح الدین ایوبی در جنگهای صلیبی افتخار کند؟ چگونه می تواند سخن از فتوحات عمر ابن خطاب بر سرزمین شام و اقصی بزند.

چگونه است که جوان عرب مصری و اردنی و سعودی و کویتی و اماراتی می تواند داعش بشود و همکیش و همقبله اش را بکشد اما در برابر جماعتی صهیونیست مثل موش می شود و پایش سست و زبانش بند و شلوارش تر می شود!

چگونه ممکن است که همه عرب‌ها ائتلاف کشورهای عربی داشته باشند و همه مسلمانها سازمان کنفرانس اسلامی داشته باشند اما عرب‌های غزه و‌ مسلمین فلسطین اینگونه زیر تیغ صهیونیست‌ها جان بدهند!

خدازدگی یعنی همین. یعنی صدها میلیون عرب باشی، کلمه و شهادتین بخوانی، لاف بزنی، تن و جانت سلامت باشد، شکمت اندازه خرس باشد، ادعای مسلمانی بکنی، خودت را برترین مسلمان بدانی، اما وقتی همنوع و همزبان و همسایه و هم مذهب و هم نژادت زیر ضربات چهارتا صهیونیست اسرائیلی جان می دهد، تو ننگ و غیرت انسانی-اسلامی نداشته باشی و فقط نظاره کنی و در تیکتاک و اکس و... زر بزنی. این مصداق بارز بی غیرتی و خدازدگی است.

و بعد، از همین هم تباران و هم کیشانت کسانی دفاع کنند، کسانی با صهیون ها وارد جنگ شوند، کسانی جان و مال و وطن خود را در معرض بمب و باروت امریکا و صهیونیستها بیندازند که تو آنها را مشرک می دانستی و می دانی! آنها راه تجهیز و اکمالات اسرائیل را ببندند و شماها مخفیانه با تانکرها و کامیونها از خاک خودتان مایحتاج قاتلان مردم غزه را تأمین کنید!

این داستان و حکایت تلخ تاریخی، قطعا در تاریخ شما ثبت خواهد شد.

و حال زمانی است که ایمان بیاوریم به غیرت و قدرت ایمان همان مردمی که زیر سخت ترین فشارها و تحریم ها و خونریزی ها و جنایت ها مقاومت می کنند و ایستادگی و پایداری می کنند. جان خود را از دست می دهند، اولاد خود را خانه و زندگی خود را از دست می دهند اما از اسرائیل جنایتکار و از امریکای جنایتکار، اعتبار و مشروعیت شان را می گیرند و آنها را در نگاههای مردم جهان، بی آبرو می سازند. فلسطینی ها در کنار مظلومیت خود، هویت و چهره واقعی صهیونیست ها و امریکایی ها را افشا کرده اند.
و نُرید ان نَمُنّ علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین
 
حسینی مدنی- خبرگزاری جمهور