حمله به شارلی ابدو حمله به چه کسی بود؟

در حمله مردانی مسلح به دفتر مجله طنز "شارلی ابدو" در پایتخت فرانسه ۱۲ نفر کشته شدند.
استفان شاربونیه؛ دبیر مجله و سه نفر از سرشناس‌ترین کاریکاتوریست‌های فرانسه از جمله قربانیان این حمله هستند. برنارد ماریس؛ اقتصاددان و از سهامداران شارلی ابدو و دو افسر پولیس هم در این حمله کشته شده‌اند.
۱۰ نفر نیز زخمی شده‌ اند که حال پنج نفر از آنها وخیم است.
فرانسوا اولاند؛ رئیس جمهور فرانسه پنجشنبه را روز عزای ملی اعلام کرد و گفت که فرانسه به دفاع از آزادی از طریق نبرد با تروریزم ادامه خواهد داد.
او حمله چهارشنبه را حمله به "آزادی بیان" توصیف کرد.
در پاریس وضعیت فوق العاده اعلام شده است.
پولیس می‌گوید که مهاجمان جلسه شورای سردبیری شارلی ابدو را هدف قرار دادند و هنگام خروج فریاد می‌زدند: "الله اکبر". به نقل از آنها گفته شده است که "انتقام پیامبر" را می‌گیرند.
مجله شارلی ابدو پیش از این هم در سال ۲۰۱۱ میلادی و پس از چاپ کاریکاتوری از پیامبر اکرم(ص) مورد حمله قرار گرفت.
این مجله در سال ۲۰۰۶ میلادی هم کاریکاتوری از حضرت رسول(ص)، اثر یک کاریکاتوریست دانمارکی را بازچاپ کرد.
در این تردیدی نیست که حمله به روزنامه نگاران، اهالی مطبوعات، خبرنگاران و هنرمندان در هر جایی که صورت گیرد، محکوم است و می بایست به عنوان یک رسالت صنفی در برابر آن واکنش نشان داد و خواستار مجازات سخت عاملان آن شد؛ اما وقتی مجله ای فراتر از حدود و ثغور تعریف شده آزادی، عمل می کند و تصور می کند آزادی یعنی زیر پا نهادن و نادیده گرفتن همه چیز، این دیگر در چارچوب رسالت صنفی روزنامه نگاری قرار نمی گیرد.
مجله شارلی ابدو درست به همین صورت عمل می کرد.
این مجله که ادامه حیات مجله تندرو دیگری دهه ها پیش از امروز است که به دلیل به سخره گرفتن شارل دو گل؛ رییس جمهوری پیشین فرانسه، توقیف شده بود، هیچ مرز و محدودیتی برای استفاده از آنچه آزادی بیان خوانده می شود قایل نبود.
شارلی ابدو نه فقط پیامبر گرامی اسلام را دستمایه طنز و فکاهه و مضحکه قرار می داد؛ بلکه حتی به مذاهب دیگر توحیدی مانند مسیحیت و یهودیت نیز احترامی قایل نبود.
یکی از سردبیران پیشین این مجله در اعتراض به آنچه دامن زدن به یهودستیزی خوانده شد، مجبور به کناره گیری شد.
در اروپای پس از هیتلر، یهودستیزی جرم است؛ اما در مقابل، اسلام هراسی جرم نیست.
فرانسه میلیون ها شهروند مسلمان دارد که غالبا الجزایری الاصل اند؛ ولی از دیگر کشورهای مسلمان نیز شمار انبوهی در این کشور زندگی می کنند.
گفته می شود حمله اخیر به دفتر مجله شارلی ابدو، کار دو برادر الجزایری بوده است.
در سال ۲۰۱۱ این مجله، کاریکاتوری از پیامبر(ص) را منتشر کرد و پس از آن اعلام کرد که شماره بعدی با سردبیری پیامبر اسلام منتشر می شود!
این اقدام سبب شد؛ تا دفتر مجله با بمب آتش زا هدف قرار گیرد.
دبیر این مجله که در حمله اخیر کشته شد، باری گفت که محمد(ص) برای من مقدس نیست. او همچنین تاکید کرد او زیر قوانین فرانسه زندگی می کند؛ نه زیر قوانین قرآن!
این اظهارات، بدون تردید برای کشوری که یکی از متنوع ترین نمونه های فرهنگ بشری و گرایش های دینی بشر را در خود جای داده است، مایه تاسف و عمیقا توهین آمیز است.
اخیرا هم این مجله کاریکاتوری از ابوبکر بغدادی را با طنزی به این مضمون منتشر کرده بود که در سال ۲۰۱۴ در فرانسه، حمله ای نشده و در ادامه از قول یک داعشی نوشته بود که صبر کنید، هنوز تا آخر جنوری برای تحقق آرزوها فرصت هست!
این از معدود طنزهایی بود که عینا تحقق یافت و دفتر مجله در یک حرکت هالیووی به گلوله بسته شد.
صرف نظر از اینکه شماری عقیده دارند میان این حمله، تظاهرات های ضد اسلام در آلمان، رویدادهای به اصطلاح تروریستی سیدنی و آتش زدن مساجد در سویدن، نسبت های ظریفی وجود دارد و بعید نیست که برنامه های منسجمی پشت این سناریوها وجود داشته باشد؛ تا زندگی را نه تنها به کام مسلمانان مقیم اروپا تلخ کنند؛ بلکه زمینه سلطه بیشتر غرب بر سرزمین های اسلامی را فراهم سازند.
این حمله اما برخلاف نظر رییس جمهوری فرانسه، حمله به آزادی بیان نبود؛ واکنشی خشم آلود و شاید نامتناسب به سوء استفاده از آزادی بیان و توجیه وقیحانه تعدی بی رحمانه و عقده مندانه به اعتقادات مقدس دیگران بود.
وقتی سلف شارلی ابدو به دلیل تمسخر مرگ رییس جمهوری پیشین توقیف می شود؛ ولی شارلی ابدو به رغم توهین های پی در پی به مقدسات میلیون ها فرانسوی، همچنان به حیات خود ادامه می دهد، این برای عده ای، غیر قابل توجیه می نماید و آنها ناگزیر می شوند در برابر یک سکوت بد، فریاد بدتری سر دهند.

محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور