دولت موقت؛ شام آخر غنی

خبرگزاری رویترز گزارش داده که دولت امریکا مصمم است حکومت کنونی افغانستان را تغییر دهد و طالبان را از پناهگاه‌های امن شان خارج کند.

در گزارش رویترز آمده که دولت امریکا در صدد ایجاد اداره موقت در افغانستان است.

بر بنیاد طرح جدید دولت امریکا، تا زمانی ‌که روی یک قانون اساسی جدید موافقه و برای انتخابات زمینه سازی نشود، حکومت موقت اداره امور افغانستان را به پیش خواهد برد.

در این برنامه آمده که آتش‌بس به وجود می آید و یک کمیسیون بر آن نظارت خواهد کرد.

بر بنیاد این طرح، تا زمان برگزاری انتخابات، شورای ملی یا با حضور گسترده نمایندگان طالبان تشکیل می شود و یا منحل می‌شود.

همچنین بربنیاد این طرح دولت موقت افغانستان به هیچ‌گونه فعالیت گروه‌های تروریستی اجازه نخواهد داد.

در این طرح از طالبان خواسته شده که روابط نظامی خود را با کشورهای همسایه قطع و پناهگاه‌های خود را ترک کنند.
 
صرف نظر از اینکه این طرح سرانجام به کجا می رسد و اشرف غنی چگونه ارگ قدرت را ترک خواهد کرد، واقعیتی که نمی توان نادیده گرفت این است که‌ شرایط کنونی دولت افغانستان، سرنوشت مبهم آن و خطر روی کار آمدن یک دولت موقت بر بنیاد طرح صلح امریکایی، نتیجه سال ها تلاش مذبوحانه اشرف غنی برای پیروی بی چون و چرا از دستورات واشنگتن و بی اعتنایی تحکم آمیز او به آرا و خواسته های مشروع مردم افغانستان است.
 
آقای غنی در نخستین روز کاری خود در دولت وحدت ملی، پیمان استعماری امنیتی با امریکا را امضا کرد. او با اتکا و اطمینان به ابدی بودن این پیمان، عمدا دموکراسی و مردم سالاری را به گونه ای بازگشت ناپذیر تضعیف کرد و مردم را از صحنه تصمیم گیری های سیاسی بیرون راند. او شکاف های اجتماعی، سیاسی و قومی را گسترش داد، جامعه را به صحنه تقابل های قومی و ایدئولوژیک توده ها تبدیل کرد، گسل های خفته خصومت های تباری و مذهبی را احیا کرد، رهبران بزرگ سیاسی را از کانون های تصمیم سازی ملی طرد کرد و کل قدرت سیاسی کشور را تنها با حضور چند مهره فاسد و فاشیست، سازمان داد.
 
آقای غنی به امید حمایت های همیشگی واشنگتن، حتی مفاد روشن قانون اساسی افغانستان را نقض کرد و با دستبردهای وقیح و آشکار به انتخابات، اراده آزاد مردم افغانستان برای تعیین سرنوشت خود را از آنها گرفت. او که با تقلب های گسترده در انتخابات سال ۲۰۱۴ در نهایت با دخالت جان کری امریکایی به قدرت رسید، در انتخابات بعدی نیز همان رویه را تکرار کرد تا قدرت غاصبانه خود را برای یک دوره دیگر تمدید کند.
 
اکنون که امریکا دست از حمایت او برداشته، اتحاد استراتژيک کابل – واشنگتن فروپاشیده و صلح به جای دموکراسی و انتخابات، در استراتژی امریکا اولویت پیدا کرده است، آقای غنی به صورت مذبوحانه و ریاکارانه ای از آمادگی اش برای برگزاری انتخابات «شفاف» و زودهنگام خبر می دهد و آن را اصلی غیر قابل معامله می داند.
 
این تلاش ها اما به جایی نخواهد رسید؛ زیرا انتخاباتی که تنها کارکرد آن مشروعیت بخشیدن به قدرت بی ریشه اشرف غنی به هدف خنثی کردن طرح صلح امریکایی باشد، هیچ سودی برای مردم ندارد و تنها نتیجه آن، تمدید و چه بسا تشدید وضعیت بحرانی جاری در ابعاد گسترده تر خواهد بود. مردم می دانند که آقای غنی هیچ تعهدی در قبال انتخابات و انتخاب دموکراتیک رای دهندگان ندارد و به نتیجه ای که باید از صندوق های رأی بیرون بیاید، معتقد نیست. از سوی دیگر، آنان به این نتیجه رسیده اند که آقای غنی، قدرت لازم را برای مهار و مدیریت بحران ندارد و در شرایطی که دیگر نه از حمایت داخلی برخوردار است و نه همراهی مؤثر و معنادار قدرت های خارجی را با خود دارد، حضور او در رأس هرم قدرت، شرایط فاجعه آمیز کنونی را تقویت خواهد کرد.
 
با این حساب، رییس جمهوری باید برای شام آخر قدرت خود در ارگ ریاست جمهوری آماده شود. او باید از تاریخ اسلاف قبیله گرا و مردم ستیز خود درس گرفته باشد که وابستگی و سرسپردگی به قدرت های استعماری خارجی، پایانی حقارت آمیز و ذلت بار دارد؛ زیرا این حمایت ملی و پشتیبانی مردمی است که به یک رهبر سیاسی، عزت و عظمت پایدار و زوال ناپذیر می بخشد و او حتی اگر قدرت خود را نیز در نتیجه طرح های توطئه آمیز خارجی از دست بدهد، بازهم عزیز و بزرگ و گرامی باقی خواهد ماند و بر قلب میلیون ها نفر حکومت خواهد کرد؛ لذتی که اشرف غنی هرگز آن را تجربه نمی کند.
 
نرگس اعتماد – جمهور