سرنوشت تلخ دختران، نتیجه قمار امریکا و طالبان

 

او همچنین افزوده: آموزش در واقع سرمایه گذاری برای آینده افغانستان است و باید دختران و پسران به آن دسترسی داشته باشند.

 

این در حالی است که سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی سازمان ملل متحد یا یونسکو امروز را که مصادف به روز جهانی آموزش است، به دختران و زنان افغانستان اختصاص داده تا توجه جهانیان را به آن‌ها جلب کند.

 

یونسکو گفته است که حضور زنان در دانشگاه‌های افغانستان به صفر رسیده است.

 

این سازمان همچنین گفته که طی دو دهه گذشته، حضور زنان در موسسه‌های تحصیلات عالی افغانستان ۲۰ برابر شده بود؛ اما اکنون آنها اجازه ندارند که در کشورشان به تحصیلات عالی بپردازند.

 

این رقت انگیز و فاجعه بار است؛ فاجعه ای که طالبان پدید آورده اند و امریکا به تحقق آن از طریق بازگرداندن طالبان به قدرت، کمک کرد. بنابراین، مواضع ریاکارانه و دروغین چهره هایی مانند کرن دیکر، چیزی را تغییر نمی دهد. 

 

مردم افغانستان و جهان به خوبی می دانند که سرنوشت تلخ امروز دختران افغانستان، پیامد بی قید و شرط قماری است که امریکا با طالبان زد.

 

امریکا می دانست که زنان و دختران افغانستان، قربانی بزرگ این قمار خواهند بود؛ اما هرگز به این امر، اعتنایی نکرد؛ زیرا منافع راهبردی اش در تعارض با این آرمان انسانی قرار داشت و امریکا مانند همیشه ترجیح داد به اهداف استراتژیک خود به هر قیمتی دست یابد؛ حتی اگر این قیمت، محرومیت میلیونی زنان و دختران افغانستان از آموزش و تحصیل باشد.

 

بنابراین، روز جهانی آموزش پیش از اینکه روز مرثیه خوانی برای دختران افغانستان باشد، روز محکومیت ماهیت ضد انسانی امپریالیزم بی رحم امریکا است که روزی به نام حقوق بشر و دموکراسی یک کشور را اشغال می کند و روزی دیگر برای شرکت در جنگ ویرانگر دیگری، اهداف اولیه اش را نادیده می گیرد‌، دست در دست دشمن دروغین اش می گذارد و با او علیه رویاهای مشروع زنان و دختران بی پناه، متحد می شود.

 

وضعیت دختران افغانستان اما تغییری نخواهد کرد؛ حتی اگر یونسکو تمام روزهای سال را به نام آنان مسمی کند و یا دیپلمات های امریکایی پیوسته در توییتر «ابراز تاسف» کنند؛ کما اینکه روز جهانی آموزش که به نام دختران افغان نام گذاری شده بود نیز گذشت؛ اما اقدامی فراتر از چند توییت بی مصرف و یا صدور بیانیه های بی خاصیت، صورت نگرفت. 

 

اما این یک مبارزه تاریخی و طولانی میان طالبان و مخالفان شان در درون جامعه افغانستان خواهد بود؛ مبارزه ای که زنان و دختران به ناگزیر در صف اول آن قرار دارند و باید رهبری این رویارویی فرهنگ و تمدن با وحشت و بربریت قرون وسطایی را برعهده بگیرند.

 

آنان ممکن است قربانی هایی را در این راه متحمل شوند؛ همچنان که تاکنون قربانی داده اند؛ اما تردیدی وجود ندارد که در نهایت، پیروز می شوند و شکست تندروها حتمی و اجتناب ناپذیر است؛ زیرا نه زنان و دختران افغانستان، مانند گذشته، زندگی در دخمه های تاریک و حصارهای بلند سنت در جامعه ای کاملا مردانه را می پذیرند و نه طالبان، توانایی تحمیل ایدئولوژی منحط و ارتجاعی شان را مانند دوره اول دارا هستند. 

 

ایستادگی و مقاومت شجاعانه و تحسین برانگیز زنان و دختران افغانستان، نشان می دهد که آنها تغییر کرده اند و هرگز حاضر نیستند به گذشته بازگردند.

 

اختلاف و دودستگی آشکار در درون تشکیلات طالبان هم نشانگر آن است که دست کم بخشی از رهبران آن گروه، دیگر مانند گذشته نمی اندیشند، آنها به این نتیجه رسیده اند که تندروی و افراط گرایی دیکته شده از سوی اتاق فکر طالبان در مدارس دیوبندی پاکستان، آینده آنان را به خطر می اندازد و چشم انداز بقای شان را تیره و تار نشان می دهد. ضمن اینکه به باور آنان، خوانش یک اقلیت تندرو از شریعت، نادرست و بدعت گذارانه، خرافی و انحرافی است که همزمان هم به طالبان و هم به اسلام و افغانستان، آسیب می زند.

 

بنابراین، دختران افغانستان، علیرغم سرنوشت رقت انگیزی که دارند، هیچگاه ناامید نمی شوند؛ زیرا آینده روشن است و آنان در نبرد نفسگیر جاری بر لشکر سیاهی و تباهی، پیروز خواهند شد.

 

نرگس اعتماد - جمهور