ناروی چگونه برای طالبان لابی‌گری می‌کند؟

نشستی سه روزه در اسلو؛ پایتخت ناروی با شرکت نمایندگان طالبان، جامعه مدنی و کشورهای غربی درباره افغانستان از ۱۳ تا ۱۵ جون برگزار می‌شود.
 
آنیکن هویتفلد؛ وزیر خارجه ناروی گفته سه نفر از کابل نیز به نشست اسلو امسال دعوت شده‌اند که به گفته او «از رهبران طالبان نیستند».
 
عبدالقهار بلخی؛ سخنگوی وزارت خارجه طالبان، شمس‌الدین منصور؛ از وزارت داخله و روح‌الله عمراز وزارت دفاع طالبان در ترکیب هیات طالبان در اسلو حضور دارند.
 
وزیر خارجه ناروی درباره اهمیت نشست اسلو برای صلح افغانستان گفته: «به نفع مردم افغانستان و ناروی است که نمایندگان طالبان درباره وضعیت افغانستان پاسخگو باشند، و افغانستان بار دیگر تبدیل به پایگاهی برای تروریزم نشود.»
 
او افزوده: «منزوی کردن افغانستان هم برای مردم این کشور و هم برای ما ناگوار است، وضعیت مردم را وخیم‌تر می‌سازد و ممکن است به تقویت گروه‌هایی مانند داعش بیانجامد که تهدیدات امنیتی اروپا را نیز افزایش می‌دهد.»
 
آنچه از سوی وزیر امور خارجه ناروی بیان شده، صرفا می تواند یک بازی زبانی به منظور فریب رسانه ها و پاسخ دروغین به پرسش ها و ابهامات بی شماری باشد که درباره انگیزه های پشت پرده دعوت از نمایندگان سه دستگاه سیاسی و امنیتی رژيم طالبان در نشست اسلو و نقش ناروی در این زمینه وجود دارد.
 
واقعیت این است که توضیحات دولت ناروی، نه پارسال که امیرخان متقی را در نشستی مشابه دعوت کرده بود، افکار عمومی را قناعت داد و نه امسال می تواند به سؤال های گسترده ای پاسخ دهد که حول این محور وجود دارد.
 
نکته قابل تأمل این است که دعوت از نمایندگان رژيم طالبان در نشست اسلو، علیرغم اعتراض های گسترده مردم افغانستان در داخل و خارج از کشور صورت می گیرد و این نشان می دهد که برای ناروی و دیگر برگزارکنندگان این نشست، دیدگاه مردم، هیچ اهمیتی ندارد، برای آنها همچنین مهم نیست که طالبان مرتکب چه جنایت های هولناکی در افغانستان می شوند و حاکمیت آنها چگونه میلیون ها نفر از جمله زنان، دختران و اقلیت ها را در معرض فجایع تمام عیار و پرشمار قرار داده است.
 
بنابراین، دولت ناروی، یکی از کشورهای غربی است که ادعاهای پردامنه حقوق بشری اش را در «تعامل» با یک رژيم بدنام، آدمکش، جنایتکار، ناقض حقوق بشر، حامی تروریزم و به شدت بی رحم و سرکوبگر، نادیده می گیرد و در این زمینه، تنها از چیزی پیروی می کند که از نظر خودش می تواند «منافع» راهبردی اش را تامین کند.
 
نکته ای که ثابت می کند که ناروی با راه اندازی این گونه کارزارها و نشست ها مستقیما برای طالبان لابی گری می کند و در تلاش است تا برای این رژيم نامشروع، مشروعیت و اعتبار فراهم کند، این است که گفته می شود در جریان مذاکرات امریکا با طالبان و در ادامه، طالبان و دولت سرنگون شده افغانستان در قطر نیز نمایندگان، دیپلمات ها و جاسوس های ناروی به طور گسترده در دوحه حضور داشته و برای تسهیل ارتباطات نمایندگان طالبان با سازمان ها و قدرت های جهانی، میانجی گری می کرده اند.
 
بنابراین، نقشی که اکنون اسلو به عهده گرفته، مأموریتی است که امریکا به مثابه حاکم دوفاکتوی کشورهای اروپایی به این کشور اعطا کرده و ناروی مأموریت دارد که به نیابت از امریکا و دیگر قدرت های غربی، مسیر دسترسی طالبان به جامعه جهانی را هموار و کارها در این زمینه را تسهیل کند.
 
یکی دیگر از نشانگان لابی گری ناروی به نفع طالبان، سفرهای متعدد یان اگلند؛ رییس شورای مهاجرت این کشور به کابل و قندهار است. او در شرایطی که اکثر سازمان های امدادرسان، کارمندان خارجی خود را از ترس طالبان بیرون کشیده اند، به طور آزادانه حتی به قندهار؛ پایتخت قدرت ملا هبت الله می رود و با رهبران طالبان دیدار و گفتگو می کند.
 
یان اگلند همچنین با عبیدالرحمان نظامانی؛ سفیر پاکستان در کابل نیز دیدار کرده؛ دلیلی دیگر بر نقش پیچیده ناروی در معادلات سیاسی – امنیتی افغانستان و ارتباط اسرارآمیز آن با پاکستان و طالبان.
 
به این ترتیب، نشست اسلو، فرای اینکه محتوای بیانیه پایانی آن چه خواهد بود، تلاشی تازه از سوی ناروی برای مشروعیت بخشیدن به رژيم طالبان است و اینکه نمایندگان این رژیم در قلب اروپا چشم در چشم قربانیان شان – فعالان مدنی، حقوق بشری، روزنامه نگاران، زنان و... ـ حضور می یابند، امتیاز بزرگی است که ناروی به آنها اعطا می کند.
 
سکینه محمدی - جمهور