خیانت و خجالت؛ سکوت بایدن درباره بحران افغانستان

جو بایدن؛ رئيس جمهور امریکا روز دوشنبه در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل، برخلاف سال‌های گذشته، در مورد افغانستان صحبتی نکرد.

این در حالی است که آنتونیو گوترش؛ دبیرکل سازمان ملل در سخنرانی افتتاحیه خود در مورد حقوق زنان و دختران در افغانستان به ویژه نقض سیستماتیک حقوق زنان و دختران و نیاز ۷۰ درصدی مردم کشور به کمک‌های بشردوستانه صحبت کرد.

رهبران ترکیه، ایران، تاجیکستان، ازبکستان و نمایندگان چندین کشور منطقه نیز درباره ابعاد مختلف بحران افغانستان، لزوم تشکیل دولت فراگیر، وضعیت انسانی و نقض گسترده حقوق بشر به ویژه حقوق زنان و دختران از سوی رژيم طالبان، صحبت کردند.

وزرای خارجه ۱۲ کشور اروپایی هم با صدور یک بیانیه مشترک نگرانی خود را در مورد «تبعیض جنسیتی سیستماتیک زنان» از سوی حاکمیت طالبان در افغانستان ابراز کردند.

صرف نظر از اینکه موضع گیری رهبران کشورها در سخنرانی های شان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، چقدر اهمیت دارد و تا چه اندازه می تواند مؤثر واقع شود، سکوت بایدن درباره بحران افغانستان، یکی از حاشیه‌ های مهم تر از متن این دوره اجلاس مجمع عمومی بود.

شاید دلیل بایدن برای سکوت در قبال فجایع جاری در افغانستان، بی اعتنایی او نسبت به این فجایع بود و او با سکوت خود در این باره، نشان داد که مساله افغانستان، دیگر برای امریکا مهم نیست و دولت او پس از خروج مفتضحانه نیروهای امریکایی از افغانستان، هرگز مایل نیست تا بار دیگر وارد باتلاق شود و بخشی از مسئولیت بحران های جاری را به عهده بگیرد.

با اینهمه، از دید ناظران و فعالان حقوق بشر و همچنین بلوک کشورهای منتقد خروج غیرمسئولانه نیروهای امریکایی و ناتو از افغانستان که معتقد اند بازسازی افغانستان و رسیدگی به وضعیت انسانی جاری در کشور، مسئولیت مستقیم امریکا و شرکای آن در جنگ ۲۰ ساله است، سکوت بایدن، بازتاب دهنده خجالت او از خیانتی بود که در حق افغانستان و مردم آن مرتکب شد.

از این منظر، بایدن باید شرمسار و سرافکنده باشد؛ زیرا او بود که با تروریست ها تبانی کرد، آنها را به قدرت رساند، به مردم، دولت و ارتش افغانستان، خیانت کرد، آنان را تنها گذاشت و حتی پیمان های استراتژيک و امنیتی استعماری که امریکا بر افغانستان، تحمیل کرده بود را به طور یکجانبه، نقض کرد و نادیده گرفت که در نتیجه آن، تمام آرمان ها و رویاهای مردم، برباد رفت، دستاوردهای بزرگی که به قیمت قربانی های ارزشمند فراهم شده بود، یکشبه نابود شد و جای خود را به پیروزی و پایکوبی تروریست ها داد، نقض سیستماتیک حقوق بشر به یک رویه عادی بدل شد، سرکوب اقلیت های قومی و مذهبی، به طور منظم و مستمر، تشدید گردید و سیاست های مبتنی بر آپارتاید، ایدئولوژی، قومیت، فاشیزم و انحصارگرایی قومی و مذهبی به گونه آشکار، اعمال و اجرایی می شود.

به این ترتیب، بی توجه به اینکه هدف بایدن از سکوت در قبال بحران افغانستان در سخنرانی او در نشست مجمع عمومی سازمان ملل چه بوده، این خردمندانه ترین و متناسب ترین موضعی بود که باید از سوی او به عنوان رییس جمهور امریکا اتخاذ می شد؛ زیرا او هرگز حق ندارد بار دیگر ژست حقوق بشری بگیرد، از عملکرد فاجعه بار رژيم طالبان، انتقاد کند، سیاست های مبتنی بر ژنوساید و آپارتاید جنسیتی شان را به چالش بکشد و درباره فاجعه انسانی ناشی از خروج نیروهای خارجی، سقوط دولت پیشین، قطع کمک های خارجی و انسداد دارایی های بانکی افغانستان، با افتخار ادعا کند که امریکا «همچنان بزرگترین کمک کننده بشردوستانه به افغانستان» است؛ زیرا همه می دانند که این «کمک ها» صرفا در اختیار طالبان قرار می گیرد و بخشی از توافقنامه استعماری دوحه برای قدرتمندتر کردن این رژیم است.

وقتی تمام رهبران جهان از وضعیت سیاسی، انسانی، امنیتی، حقوق بشری، آموزشی و اقتصادی در افغانستان، ابراز نگرانی می کنند و به طور مکرر درباره پیامدهای این وضعیت برای منطقه و جهان، هشدار می دهند، تنها کسی که باید در این زمینه سکوت کند، بایدن است؛ زیرا مسبب اصلی این وضعیت، خود او و خیانتی است که ترامپ، امضا و او اجرا کرد.

بر این اساس، مسکوت گذاشتن مساله افغانستان از سوی بایدن در سخنرانی اش در مجمع عمومی سازمان ملل، نه چیزی به مردم افغانستان اعطا می کند و نه چیزی را از آنان می ستاند؛ بلکه این موضع گیری، بیانگر موقعیت ترحم برانگیز رییس جمهوری فرتوتی است که با تصمیم نابخردانه و غیرانسانی اش، ملتی را در معرض فقر و فاجعه و فروپاشی قرار داد.

این سکوت در عین حال، مؤید این حقیقت تلخ و تردیدناپذیر است که امریکا طالبان را به قدرت رساند و رییس جمهورش از آنچه امروز در افغانستان جریان دارد، کاملا راضی و خشنود است و هیچ مشکلی با آن ندارد.

سکینه محمدی - جمهور