گزارش واصله از ولایت بامیان به
خبرگزاری جمهور حاکیست که استخبارات طالبان در تلاش برای کسب مشروعیت در میان جامعهی شیعه، نشستی فرمایشی تحت عنوان «حمایت از امارت اسلامی» در بامیان برگزار کرد.
این نشست که احرای آن بر دوش یک گروه تحت عنوان «کمیسیون عالی شیعیان افغانستان» -نهادی ساختگی و وابسته به طالبان- گذاشته شده بود، بیشتر به یک نمایشنامهی ریاکارانه میماند تا گردهمایی از جانب مردم.
چهرههایی چون غلامعلی وحدت، حیاتالله روستازاده و محمدعلی اخلاقی این بار در قامت مداحان امارت، به حمایت از حکومتی پرداختند که خود بارها در گذشته آن را ناقض قانون و غیرمشروع میخواندند.
فضای نشست سرشار از تملق و مدیحهسرایی بود، تا آنجا که حیاتالله روستازاده، از چهرههای بدنام جمهوریت که به فساد اخلاقی و اداری معروف است، حکومت طالبانی را «بهترین نظام اسلامی» خواند. محمدعلی اخلاقی فرد وابسته به طالبان نیز اذعان داشت که این کمیسیون مستقیماً توسط طالبان ساخته شده و ریاست آن بسته به خواست حکومت قابل تغییر است.
یک ملای سیغانی با همین نام، پا را فراتر گذاشت و اوامر رهبر طالبان را واجب شرعی خواند و مخالفت با آن را گناه کبیره دانست؛ سخنانی که بیش از هر چیز چهرهی مزدبگیرانهی این افراد را برملا کرد.
با این حال، این نمایش حکومتی کاملاً یکدست و خاموش نبود. شماری از علمای حاضر در نشست، از جمله چهرههایی چون محمدسجاد محسنی، شیخ ناظرحسین جعفری و شیخ شریفی پنجاب، با لحنی محتاط اما معنادار زبان به انتقاد گشودند.
سجاد محسنی از حکومت خواست به خواستهای مدنی و سیاسی شیعیان پاسخ دهد و به انزوای سیستماتیک آنان پایان دهد. شیخ ناظرحسین جعفری با اشاره به اخراج استادان شیعه از دانشگاه بامیان، خواستار توقف فوری این روند شد و تاکید کرد که حداقل ۲۰ درصد درآمد معادن بامیان باید برای بازسازی همین ولایت مصرف شود. او سیاست کنونی حکومت را ناعادلانه خواند که تمام منابع بامیان را به ولایات جنوب و مشرق منتقل کرده، بیآنکه مردم محلی از آن بهرهمند شوند.
شیخ شریفی پنجاب نیز در سخنانی صریحتر، طالبان را به یکجانبهگرایی متهم کرد و گفت: «وحدت ملی تنها زمانی ممکن است که حکومت در عمل حقوق اقوام مختلف را رعایت کند و سایر گروهها را در ساختار سیاسی شریک بسازد. دعای ما این است که حکومت هدایت شود و به خواست مردم گوش دهد، اما اگر اصلاحناپذیر است، هرچه زودتر سرنگون گردد.»
در حالی که حکومت طالبان تلاش دارد با استفاده از چهرههای فرسوده و بیاعتبار، ویترین ساختگی از مشروعیت برای خود خلق کند، واقعیتهای میدانی گویای چیز دیگری است: اخراج گسترده استادان و کارمندان شیعه از دانشگاه بامیان، پاکسازی کامل ریاست انکشاف دهات و سایر نهادهای دولتی از حضور شیعیان، ممنوعیت تدریس فقه جعفری، مصادره کتب اعتقادی، محدودیتهای مذهبی، تاراج منابع طبیعی، و حذف کامل پروژههای زیربنایی در مناطق شیعهنشین؛ همه و همه نشاندهنده سیاست تبعیض، سرکوب و حذف ساختاری هستند که طالبان علیه اکثریت ساکنان بامیان پیش گرفتهاند.
در چنین فضایی، نشستهای نمایشی و فرمایشی نه تنها کمکی به مشروعیت طالبان نمیکند، بلکه چهره واقعی این گروه را بیش از پیش در برابر افکار عمومی افشا میسازد.
از دید مردم، این یک نمایش شکستخورده است؛ تلاش برای تزئین چهرهی استبداد با القای رضایمتندی مصنوعی.
خبرگزاری جمهور- بامیان