آیا پرچم‌های عاشورایی، تهدید امنیتی است؟

در روزهای اخیر، تصاویر و ویدیوهای دردناکی از برخورد تحقیرآمیز طالبان با عزاداران حسینی در افغانستان به ویژه کابل پایتخت منتشر می‌شود. این تصاویر نشان می‌دهد که ملیشه‌های طالبان با استفاده از زور، پرچم‌ها را از فراز موترها و خانه‌ها و دکان‌ها برمی‌چینند، جوانان سوگوار را بی‌رحمانه مورد ضرب و شتم، تحقیر و توهین قرار می‌دهند و حتی ریش‌سفیدان و افراد با نفوذ و دارای وجهه و جایگاه و شأن و شخصیت اجتماعی را نیز به دلیل نادیده گرفتن تمهیدات محدودکننده رژیم در زمینه اقامه عزای نواده گرامی پیامبر اکرم(ص) بی پروا مورد لت و کوب و شکنجه و تحقیر و توهین قرار داده اند.
 
در ابتدا برگزاری مراسم سوگواری ایام محرم را به بهانه «نگرانی های امنیتی» به چند مسجد بزرگ، محدود کردند و بساط عزاداری را از خیابان ها و کوچه ها و مساجد و تکایا و مراکز فرهنگی برچیدند. سپس دامنه محدودیت ها را به سرکوب هر حرکتی که نمایانگر عزاداری علنی در ایام عاشورا باشد گسترش دادند و در این زمینه حتی اقدام به بستن دکان ها و فروشگاه هایی کردند که با برافراشتن پرچم های عاشورایی این مناسبت عظیم اسلامی را گرامی داشته بودند.
 
پرسش این است که آیا برافراشتن پرچم بر فراز یک خانه، دکان یا موتر، تهدید امنیتی محسوب می شود؟ آیا به راستی در سال های گذشته، کسی تنها به این دلیل که پرچم عزای امام حسین(ع) را برافراشته بود، هدف حمله تروریستی قرار گرفته است؟
 
از سوی دیگر، طالبان بارها ادعا کرده اند که امنیت در افغانستان تامین است، جنگ های ده ها ساله پایان یافته و هیچ گروه تروریستی در کشور فعال نیست؛ پس چرا اکنون از تامین امنیت چند ده مسجد در شهر کابل، ابراز ناتوانی می کنند؟!
 
بدیهی است که این‌همه، دروغی بیش نیست. نه برافراشتن پرچم، تهدید امنیتی محسوب می شود و نه برپایی مراسم سوگواری به طور علنی و عمومی، مخل امنیت و ثبات کشور است و جان عزاداران را به خطر می اندازد؛ زیرا تنها مرجعی که هم در گذشته، مسئول اصلی حملات خونبار بر دسته های عزاداری بوده و هم در حال حاضر از چنین قدرتی برخوردار است، طالبان است. آنها اگر خود امنیت را مختل نکنند، نیروی دیگری وجود ندارد.
 
از سوی دیگر، اگر مساله، صرفا امنیت است، پس چرا عزاداران و برپا کنندگان عزا و پرچم، مورد تحقیر و توهین و حتی لت و کوب و شکنجه و زندان و جریمه مالی قرار می گیرند؟ واضح است که یک رژیم سرکوب عمدی در جریان است که بدون شک، در سال های بعد، تشدید خواهد شد و بیشتر از این، گسترش خواهد یافت.
 
با این وجود، عاشورا هویت شیعه است. زدودن این هویت، یعنی اقدام علیه موجودیت شیعه. جوانانی که امروز، تمهیدات سرکوبگرانه طالبانی را می شکنند و عزاداری را به خیابان ها می کشانند، شجاعت ایستادن در برابر سلطان جائر را از مولای شان حسین آموخته اند؛ همان چیزی که به تعبیر حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله، بالاترین مرتبه جهاد است.
 
امروزه اگر شماری از علما و مراجع دینی نه تنها تماشاگر مظلومیت شیعه و سرکوب بی رحمانه جوانان از سوی رژيم طالبان صرفا به جرم برافراشتن پرچم و برگزاری عزاداری حسینی هستند؛ بلکه در مواردی آن را توجیه می کنند، آشکارا از این دستور صریح، فاصله گرفته اند و در برابر حکومت ظلم، دست تسلیم بالا برده اند.
 
با این حال، این موضع انفعالی، ذره ای خدشه در اراده و ایمان جوانان پرشور شیعه و علمای شجاع و مبارز، ایجاد نمی کند. آیت الله سید محسن حجت اخیرا در جمع هزاران نفر به صراحت اعلام کرد که برپایی عزاداری حسینی، خط سرخ است و شیعیان حتی اگر سرشان هم برود، دست از این ارزش والای دینی و آسمانی و انسانی برنمی دارند؛ زیرا آن را نماد تام امر به معروف و نهی از منکر می دانند که رژيم طالبان نیز مدعی آن است.
 
این ابراز نظر شجاعانه، نیازمند ارزیابی جداگانه است و باید به اندازه ای گسترش یابد که به گوش های سنگین تمام ستمگران برسد و آنها دریابند که عاشورا برای شیعه، تنها آیین عزا نیست، یک نقشه راه، یک زاویه نگاه، یک مانیفست مبارزه، یک راهبرد مقابله و یک رهنمود استراتژيک ایستادگی در برابر ظلم و ستم و سرکوب است. این تلاش ها در تاریخ بارها از سوی سلاطین ستمگر، آزمایش شده؛ اما آنچه زنده مانده، عاشورای حسین بوده؛ پس رژیم حاکم باید از تاریخ درس بگیرد و به تقابل بی رحمانه و تلاش مذبوحانه اش برای خاموش کردن این چراغ همیشه تابان هدایت به سمت مبارزه برای عدالت، پایان دهد.
 
نرگس اعتماد - جمهور