کابوس زندگی در افغانستان؛ مقصر کیست؟

نتیجه نظرسنجی تازه موسسه گالوپ نشان می‌دهد که افغانستان در سال ۲۰۲۲ برای دومین سال متوالی بالاترین امتیاز شاخص تجربه منفی را در جهان به دست آورده است.
 
در تازه‌ترین نظرسنجی این موسسه آمده که «زندگی برای افغان‌ها پس از بازگشت طالبان به قدرت، بدتر از هر زمان دیگری در یک دهه گذشته و بدتر از هر کس دیگری در جهان بوده است.»
 
به گفته گالوپ، افغانستان از سال ۲۰۱۷ هر سال به عنوان ناامیدترین کشور در جهان رتبه‌بندی شده‌است، به غیر از سال ۲۰۲۰ که این موسسه نتوانست به دلیل همه‌گیری کرونا این کشور را بررسی کند.
 
موسسه گالوپ گفته که حتی قبل از اینکه طالبان کنترل را به دست بگیرند، تجربیات مثبت روزانه در میان مردم در افغانستان در حد محدودی وجود داشت؛ اما این تجارب تا حد زیادی پس از به قدرت رسیدن طالبان در سال ۲۰۲۱ از بین رفت و در سال ۲۰۲۲ هم وضعیت به همین منوال ادامه یافت.
 
اگرچه این نظرسنجی به این واقعیت اذعان می کند که زندگی برای مردم افغانستان، حتی پیش از تسلط دوباره رژيم طالبان نیز امیدبخش و شاد نبوده و به همین دلیل، افغانستان از ۲۰۱۷ یعنی چهار سال پیش از سقوط کامل کشور به دست طالبان، همواره در صدر فهرست ناامیدترین کشورهای جهان قرار داشت؛ اما نکته مهم این است که در پی تسلط طالبان، نه تنها وضعیت، بهبود نیافته؛ بلکه بدتر شده است.
 
معنای این سخن آن است که رژيم طالبان برخلاف ادعاهای دروغین رهبران آن، اوضاع را بحرانی تر کرده و حتی اندک ترین امیدها به آینده را نیز در ذهن و ضمیر مردم افغانستان، کشته و نابود کرده است.
 
این در حالی است که رهبران طالبان، پیوسته ادعا می کنند که آنان به جنگ و خونریزی چند ده ساله پایان داده و ثبات و آرامش را در کشور تامین کرده اند؛ اما شاخص های ارزیابی شده توسط مؤسسه معتبر گالوپ ثابت می کند که تحولات سیاسی منجر به تسلط دوباره رژیم طالبان، زندگی در افغانستان را به مراتب بدتر کرده و اکنون ساکنان کشور، بدتر از هرکس دیگری در جهان، نسبت به زندگی و آینده بدبین و ناامید هستند و هیچ امیدی به بهبود ندارند.
 
به جز یافته های گالوپ، وضعیت جاری زندگی در افغانستان نیز کاملا این واقعیت تلخ را نشان می دهد که زندگی زیر سایه و سلطه طالبان، به مراتب بدتر شده است؛ اما در این میان، این تنها طالبان نیستند که رهاوردشان جز بی امیدی و سرخوردگی و تلخکامی بی مانند مردم افغانستان نبوده؛ بلکه پیش از طالبان، حاکمان فاسد و ستمگر و قوم گرا و مزدور و دروغگویی که از مجاری نامشروع توسط سفارتخانه های خارجی و قدرت های اشغالگر و استعماری بر سرنوشت کشور مسلط شده بودند نیز با جنایت و خیانت و فساد و فاجعه، هرگونه امید به بهبود زندگی در افغانستان را از میان بردند و افغانستان را در صدر فهرست ناامیدترین کشورهای جهان قرار دادند. هم آنها بودند که زمینه ساز سلطه طالبان بر کشور شدند و به این ترتیب، میلیون ها نفر از ساکنان کشور را در فقر و فاجعه و بی پناهی و ناامید مطلق فروبردند؛ وضعیتی که به تعبیر تلخ مؤسسه گالوپ، بدتر از هرکس دیگری در جهان است.
 
در این میان، بزرگترین عامل این وضعیت بحرانی و فاجعه آمیز و ناامیدکننده، بازهم امریکای جنایتکار است؛ ابرقدرتی که به بهانه مبارزه با تروریزم به افغانستان، لشکر کشید و به مردمی که قرن ها از سلطه و ستم حاکمان جائر و جنایتکار رنج می بردند، وعده آزادی و دموکراسی و حقوق بشر و رفاه و صلح و امنیت و تسلط بر سرنوشت خویش داد؛ اما در نهایت، به طور پنهانی با تروریست ها همدست و همداستان شد، به مردم افغانستان خیانت کرد و به حاکمان مزدور و دست نشانده خود در کابل، دستور داد که با تاراج آخرین سرمایه های ملی، مردم را در میانه فقر و فاجعه واگذارند و کشور را به طالبان بسپارند.
 
بنابراین، جدال نمادین و دروغین طالبان و امریکا، هرگز این حقیقت را تغییر نمی دهد که آنها در پشت پرده، هم پیمان و متحد هستند و مردم افغانستان، قربانیان بی ارزش این تبانی استعماری و نفرت انگیز محسوب می شوند.
 
سکینه محمدی - جمهور