رینا امیری، لابی‌گر تروریزم و آپارتاید جنسیتی

دیدار و گفتگوی رینا امیری؛ نماینده امریکا برای زنان و حقوق بشر در افغانستان با هیأت طالبان در دوحه واکنش شدید نهادها و گروه‌های مدافع حقوق زنان را در داخل و خارج کشور برانگیخت.

 

او در توجیه اقدام خود مدعی شد: «بنا بر اصرار گسترده افغان‌ها و مدافعان حقوق بشر بر ضرورت تعامل مستقیم با طالبان در مورد حقوق بشر، به‌ویژه محدودیت‌های شدید علیه زنان و دختران، به همکارانم در گفتگوهای مستقیم با طالبان پیوستم.»

 

در ادامه اعتراض گسترده زنان افغانستان به این دیدار، گروهی از زنان افغان در پاکستان در یک حرکت اعتراضی تحت عنوان «اعتراض در سکوت» این اقدام رینا امیری را محکوم کردند.

 

آنها در حالی که دهان‌های خود را با استفاده از چسپ بسته بودند، عکس‌های خانم امیری را پاره کرده و گفتند: «زنان لابی‌گر گروه طالب به هیچ عنوان نماینده زنان افغانستان نیستند».

 

آن‌ها شعارهایی مثل «به هیچ فردی وکالت نمی‌دهیم تا به نمایندگی از زنان افغانستان وارد تعامل با طالبان شود» نیز سر دادند.

 

«ائتلاف جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان» هم گفته که هر نوع تعامل مستقیم با طالبان «به رسمیت شناسی آپارتاید جنسیتی و تروریزم» است.

 

این واکنش ها نشان می دهد که ادعای شرم آور و دروغین نماینده امریکا تا چه اندازه به منظور اغوای رسانه ها و فریب افکار عمومی صورت گرفته تا اقدام شنیع او در دیدار با طالبان را موجه جلوه دهد.

 

این اقدام و واکنش های ابرازشده در برابر آن در عین حال، ثابت کرد که ژست های بشردوستانه امریکایی ها در قبال سرنوشت غم انگیز زنان و دختران افغانستان، تا چه اندازه کذب، غیرواقعی، ریاکارانه و سیاسی است. رینا امیری نماد بارز یک سیاست است؛ سیاستی که برپایه دروغ و فریب بنا شده و با پمپاژ اطلاعات کذب، اتخاذ مواضع غیرواقعی و تاکیدهای بی بنیاد بر شعارهای به ظاهر جذاب به نام دفاع از حقوق بشر و زنان و دختران افغانستان، در پشت پرده با طالبان، لابی می کند و عملا بر تروریزم و آپارتاید جنسیتی، مهر تایید می زند، خشونت و سرکوب و ارعاب و اعمال قوانین قرون وسطایی را مجاز و مشروع می داند و با رژيمی تعامل می کند که مایه ننگ بشریت در قرن ۲۱ است.

 

رینا امیری که پیشتر گفته بود که هرگز با نمایندگان و رهبران طالبان، تعامل و گفتگو نمی کند؛ مگر اینکه سیاست های زن ستیزانه آنان متوقف شود، در حالی این شعار دروغین اش را نقض کرد و به دیدار متقی و تیم همراه او در دوحه رفت که محدودیت ها و ممنوعیت های طالبان علیه زنان و اقلیت ها به طور کم سابقه ای افزایش پیدا کرده و تشدید شده و زنان عملا از زندگی عمومی طرد و حذف شده اند.

 

او اما این اقدام شنیع خود را با یک ادعای شرم آور و کاملا کذب دیگر، توجیه کرد و مدعی شد که زنان و مدافعان حقوق بشر در افغانستان به طور گسترده بر او اصرار کردند تا به دیدار نمایندگان طالبان برود! این موضع او خیلی زود از سوی مردم افغانستان به ویژه زنان و دختران، پاسخ داده شد و او بدتر از امینه محمد و محبوبه سراج، بدنام و رسوا و روسیاه گشت.

 

رینا امیری از این پس، دیگر صدای زنان سرکوب شده افغانستان نیست، فریاد دادخواهی دختران محروم از مکتب و دانشگاه نیست، پژواک عدالت طلبی مبارزانی که زیر کیبل های بی رحم طالبان، شکنجه می شوند و به طور تکان دهنده ای جان می سپارند یا فلج می شوند، نیست، او لابی گر تروریزم و تبعیض و آپارتاید جنسیتی است. او یک لیلا هلمز دیگر، یک محبوبه سراج دیگر و یک امینه محمد دیگر است؛ زنان بدنام و ریاکاری که از جنسیت و نام زن، استفاده کردند تا به نفع یکی از منفورترین رژيم های حاکم بر جهان، لابی گری کنند، به آن مشروعیت ببخشند و فرایند به رسمیت شناختن آن از سوی قدرت های به اصطلاح مدافع حقوق بشر را تسهیل کنند.

 

رینا امیری هرگز از زنان افغانستان در دادخواهی از آنان و دفاع از حقوق شان در برابر رژیم طالبان، نمایندگی نمی کند. او با نفرت از سوی جامعه بزرگ زنان مبارز کشور، طرد شد و زنان شجاع افغانستان از او به عنوان یک عنصر منفور و فرومایه که در خدمت رژیم ترور و دستگاه آپارتاید درآمده، تبری جستند. 

 

سکینه محمدی - جمهور