صدایی که ناشنیده می‌ماند

 

«زنان افغانستان از اینکه سازمان ملل متحد، کشورهای عضو یا هر سازمان بین‌المللی تعامل با یک گروه تروریستی شناخته شده را در نظر می‌گیرند خشمگین هستند.»

 

همچنین در نامه آمده: «رهبران طالبان بنا به قوانین بین المللی به دلیل جنایات جدی که علیه مردم افغانستان، به ویژه زنان و دختران مرتکب می‌شوند، پاسخگو شوند.»

 

در نامه تاکید شده: «طالبان اصلاح طلب نیستند. ما هرگونه تلاش برای عادی سازی روابط دیپلماتیک با طالبان را رد و محکوم می‌کنیم.»

 

زنان معترض همچنین تحریم‌های بین المللی علیه رهبران طالبان را گامی ضروری برای تضمین حمایت از حقوق بشر دانسته اند.

 

از نخستین روزهای تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، معترضان زن همواره در صحنه مبارزه علیه آنها حضور داشته و حاکمیت غیرمشروع رژیم امارت را به چالش کشیده اند. آنها در این مسیر، متحمل هزینه های سنگینی شده و تحت فشار، شکنجه، بازداشت و به احتمال قوی تهدید به تجاوز یا شبیه سازی آن به منظور عقب نشینی از مواضع انقلابی خود قرار گرفته اند. با این وجود، اعتراضات زنان، علیرغم تجربه شدت و ضعف در پی فشارهای فزاینده و سرکوب های بی رحمانه طالبان، همچنان جریان داشته و هرگز به طور کامل متوقف نشده است.

 

دو روز پیش نیز شماری از زنان معترض در کابل پس از مدت ها بار دیگر به خیابان آمدند، دست به اعتراض زدند و با صدور یک قطعنامه شدیداللحن، از جامعه جهانی خواستند که از تلاش برای به رسمیت شناختن و مشروعیت بخشیدن به یک رژیم بدنام، تروریست، ناقض حقوق بشر و ضد زن دست بردارد.

 

از این منظر، طالبان با شکستی شرم آور رو به رو شده و از تحمیل بی درد سر ایدئولوژی زن ستیزانه و سیاست های ضد انسانی و عمیقا مردسالارانه شان علیه زنان و دختران افغانستان، ناتوان بوده اند. 

 

از جانب دیگر، این یک نقطه عطف تاریخی در مبارزات بی سابقه زنان افغانستان علیه تبعیض و تعصب و تلاش برای تحمیل یک رژیم ایدئولوژيک و زن ستیز محسوب می شود که در آن، زنان معترض، بدون برخورداری از حمایت خارجی و حتی در شرایطی که هیچ اطمینانی از دریافت کمک و حمایت معنوی و سیاسی از خارج وجود ندارد، همچنان در زیر سایه سنگین ارعاب و سرکوب و خشونت و تهدید به اعتراضات خود ادامه داده اند و با بلند کردن صدای خود، رژيم اقتدارگرای طالبان را به چالش کشیده و جهان را به شنیدن صداهای معترض، مجبور کرده اند.

 

نامه سرگشاده و اعتراضات خیابانی اخیر معترضان و فعالان زن در داخل و خارج از کشور هم نشان می دهد که آنها علیرغم خفقان و اختناق حاکم بر افغانستان زیر سلطه رژيم طالبان و نیز با وجود دوگانه رفتاری نفاق آلود و مزورانه قدرت ها و سازمان های بین المللی در قبال این رژیم، همچنان به مبارزات خود ادامه می دهند و در تلاش اند تا در غوغای کرکننده لابی های طالبان و گام های غیرمسئولانه سازمان ملل برای مشروعیت بخشیدن آرام و تدریجی به این رژیم، صدای خود را به گوش جامعه جهانی برسانند و اجازه ندهند که حاصل فداکاری های بزرگ و تاریخی زنان برای دستیابی به حقوق انسانی شان در افغانستان به سادگی نادیده گرفته شده و زیر پا گردد و یک رژيم تروریست، نامشروع، جنایتکار و سرکوبگر بر مردم افغانستان تحمیل شود و سیاست های ضد انسانی آن علیه زنان و دختران با شدت و قدرت چندبرابر نسبت به گذشته، ادامه پیدا کند.

 

با اینهمه در نشستی که قرار است پشت درهای بسته با صرف پترودالرهای شیوخ ثروتمند میکروکشور عربی قطر برای بررسی راه های مشروعیت بخشیدن به رژیم طالبان برگزار شود، صدای زنان معترض افغانستان شنیده نخواهد شد و نمایندگان آنها امکان حضور در این نشست برای بلندکردن صدای عدالت و دادخواهی بزرگترین قربانیان بازگشت طالبان به قدرت را نخواهند یافت. این خود، بارزترین نمونه نقض حقوق بشر از سوی سازمان ها و کشورهایی است که مدعی حمایت از حقوق بشر اند و می گویند که طالبان را به دلیل نقض سیستماتیک حقوق بشر، تحت فشار قرار می دهند.

 

بنابراین، هدف اصلی نشست دوحه، همچنان تقلا برای اعطای مشروعیت به طالبان است و اینکه این نشست در پشت درهای بسته و بدون حضور نمایندگان واقعی مردم افغانستان و فعالان زن برگزار می شود، خود گواه درستی این برداشت است. به این ترتیب، هرگز نمی توان انتظار داشت که نتیجه نشست دوحه، تامین خواسته صریح زنان معترض یعنی تحریم بین المللی رهبران طالبان به منظور پاسخگو قرار دادن آنها در قبال نقض عمدی، سیستماتیک و سازمان یافته حقوق بشر باشد. 

 

نرگس اعتماد - جمهور