پشت‌ درهای بسته؛ تدبیر یا توطئه؟

 

سازمان ملل اعلام کرده که در این نشست که با عنوان «دیدگاه زنان در مورد افغانستان» برگزار شده دو نماینده از نهادهای مربوط به زنان افغانستان و دو نماینده دیگر از جامعه مدنی افغانستان حضور دارند.

 

گفته شده هدف بحث درباره تصمین سهمگیری زنان افغان در گفتگوها و تصمیم‌گیری‌های جامعه جهانی در مورد آینده افغانستان است.

 

این نشست از سوی دفتر سویس سازمان ملل و با حمایت نمایندگان کشورهای جاپان و امارات متحده عربی که در نیویارک برگزار شده و شامل اعضای فعلی و آینده شورای امنیت است.

 

شورای امنیت گفته است از اهداف این نشست همچنین «برجسته کردن راه‌هایی برای تضمین مشارکت زنان افغان در رهبری پیشنهادها در مورد افغانستان و ارائه فرصتی برای اعضای شورا برای تلفیق دیدگاه‌های جامعه مدنی افغاستان در چشم‌انداز آینده افغانستان است.»

 

شورای امنیت سازمان ملل در ماه مارچ سال جاری با صدور قطعنامه‌ای خواستار رویکردی یکپارچه و منسجم سیاستمداران و نهادهای بشردوستانه در زمینه اقدامات منطقه‌ای و جهانی مربوط به افغانستان شده و گفته بود که این رویکرد باید در هماهنگی و در نظرگرفتن دیدگاه نهادهای زنان افغان و جامعه مدنی باشد.

 

این نشست اما نه تنها امید تازه ای را برای گشودن روزنه رهایی به روی زنان و دختران افغان ایجاد نکرده؛ بلکه بالعکس بر دامنه نگرانی ها افزوده است.

 

دو نکته مهم در این نشست وجود دارد که مایه نگرانی عمیق شده است: یکی محتوای گزارش اخیر فریدون سینیزلی اوغلو؛ هماهنگ کننده ویژه سازمان ملل در امور افغانستان به عنوان مبنای بحث ها در این نشست، و دوم، برگزاری آن در پشت درهای بسته و به طور غیرعلنی.

 

آگاهان می گویند که ارزیابی اخیر سازمان ملل نه تنها بی طرفانه نبود؛ بلکه در برخی فرازها تنها صدای طالبان را بازتاب داده بود و در پایان نیز نتیجه گیری کرده بود که جهان باید به سرعت راهی برای تعامل با طالبان و الحاق و اتصال این رژيم به جامعه بین المللی پیدا کند. 

 

این گزارش به همین دلیل، بسیار واکنش برانگیز شد و خشم و اعتراض فعالان سیاسی، مدنی و حقوق بشری افغانستان در سراسر جهان را برانگیخت؛ زیرا آنها احساس کردند که بوی توطئه و تبرئه و خیانت به آرمان ها و قربانی های بزرگ مردم افغانستان به مشام می رسد و سازمان ملل مجری این پروژه توطئه آمیز تازه است و به آن مشروعیت می بخشد.

 

بر این اساس، نشست مورد اشاره شورای امنیت درباره وضعیت زنان و دختران افغان در پشت درهای بسته بر بنیاد ارزیابی اخیر نماینده سازمان ملل، بسیار نگران کننده است و گمانه زنی ها درباره توطئه چینی را تقویت می کند.

 

در این میان، گفته می شود که نمایندگانی از زنان و جامعه مدنی افغانستان نیز در این نشست، شرکت دارند؛ اما این چیزی از نگرانی های مورد اشاره نمی کاهد؛ زیرا پیش از این، در واکنش های ابراز شده، این هشدار داده شده بود که سازمان ملل ممکن است برای مشروعیت بخشیدن به این پروژه توطئه آمیز تازه اش افرادی را به عنوان نماینده زنان افغانستان معرفی و از آنها در نشست ها و همایش ها دعوت کند که با طالبان ارتباط دارند، این رژيم را تایید می کنند و برای تطهیر و توجیه سیاست های قوم گرایانه، ضد انسانی و زن ستیزانه شان کار می کنند. مثلا محبوبه سراج یکی از همان زنان است که از قضا مورد تایید سازمان ملل هم است.

 

نکته دیگر، برگزاری نشست شورای امنیت در پشت درهای بسته است. این امر هم نگران کننده است و به این برداشت دامن می زند که قدرت های عضو دایم شورای امنیت، توطئه تازه ای را برای مشروعیت بخشیدن به طالبان راه اندازی کرده اند؛ اما برای دستیابی به نتیجه و اجماع بر سر آن، نیازمند بحث های فشرده، لابی گری پنهانی و چانه زنی های پشت درهای بسته هستند.

 

به این ترتیب، انتظار نمی رود که قدرت های مسلط بر این شورا، مایل به اتخاذ تدابیری برای ایجاد تغیرات واقعی در زندگی غم انگیز زنان و دختران افغانستان زیر سلطه رژيم طالبان باشند؛ اما توطئه برای مشروعیت بخشیدن به این رژیم، کاملا محتمل به نظر می رسد.

 

نرگس اعتماد - جمهور