طالبان و مشروعیت امریکایی

مایکل مک‌ کال؛ رییس کمیته‌ روابط خارجی مجلس نمایندگان امریکا با انتقاد شدید از سفر مقام‌های خارجی به افغانستان گفته که این اقدام به حکومت طالبان مشروعیت می‌بخشد. این در حالی است که اخیرا رییس کمیته دفاعی پارلمان بریتانیا پس از سفر به افغانستان یک ویدیوی تبلیغاتی به نفع طالبان ضبط کرد که با انتقادات گسترده مواجه شد. او در نهایت از اقدام خود عذرخواهی کرد.
 
مایکل مک کال در نامه‌ای به آنتونی بلینکن؛ وزیر خارجه امریکا گفته که او به شدت مخالف سفر مقام‌های امریکایی به افغانستان تحت کنترل طالبان است.
 
او تاکید کرده که این سفرها به عادی‌سازی و مشروعیت حکومت طالبان کمک می‌کند.
 
در نامه مک کال آمده که از زمان خروج امریکا از افغانستان، هیچ مقام دولتی ایالات متحده به این کشور سفر نکرده است؛ اما مقام‌های امریکایی هر هفته با نمایندگان طالبان در قطر ملاقات می‌کنند.
 
با این حال بربنیاد گزارش‌ها ویلیام برنز؛ رییس سازمان سیا اولین مقام خارجی بود که بلافاصله پس از سقوط کابل به دست طالبان، مخفیانه وارد افغانستان شد و با طالبان گفتگو کرد.
 
مک کال گفته است که این جلسات هفتگی فراتر از نیاز ایالات متحده در تعامل با طالبان است.
 
این اظهارات هشدارآمیز می تواند تازه ترین افشاگری یک مقام ارشد امریکایی درباره روابط و زد و بندهای پنهانی امریکا و طالبان باشد؛ زد و بندهایی که برخلاف انتظارها و ادعاها، پس از سقوط کشور به دست طالبان و خروج کامل نیروهای اشغالگر، نه تنها کاهش نیافته؛ بلکه همان طور که در موضع گیری آقای مک کال هم آمده، بیشتر هم شده است.
 
از دید او این سلسله ارتباطات و نشست ها، فراتر از نیاز امریکا برای تعامل با طالبان است؛ اما این گونه نیست. امریکا طالبان را به قدرت رساند تا به مثابه نیروی نیابتی قوای خارجی، عمل کنند. آنها اکنون به نیابت از امریکا و دولت دست نشانده امریکایی در حال اجرای مخوف ترین پروژه های سیا و پنتاگون هستند و اتاق فکر مشترک امریکا – طالبان در دوحه، برای نظارت بر این روند ایجاد شده است.
 
این شاید بخشی دیگر از بندهای مخفی توافقنامه استعماری دوحه باشد؛ بنابراین، شگفت آور نیست که طالبان علیرغم ۲۰ سال «جهاد» اکنون کمترین تنش را با ایالات متحده دارند و بیشترین تقابل را با دشمنان آن.
 
طالبان حتی دیگر بر خواسته خود درباره آزادسازی پول های بلوکه شده و کسب مشروعیت بین المللی هم مانند گذشته، پافشاری نمی کنند؛ زیرا آنها در نتیجه نشست های مشترک با امریکا از مشروعیت امریکایی برخوردار شده اند و زیر نام «کمک های بشردوستانه» به طور هفتگی ده ها میلیون دالر پول نقد دریافت می کنند، مقام های تحت تحریم شان به طور آزادانه به کشورهای منطقه و جهان شرکت می کنند و سیاست های هولناک شان درباره زنان، اقلیت ها و آزادی های انسانی، شهروندی، مدنی و مذهبی مردم افغانستان، عمدا از سوی واشنگتن، نادیده گرفته می شود و رژیم طالبان حتی هدف تحریم های ویرانگر امریکا هم نیست؛ چیزی که بارها مقام های کاخ سفید به آن اذعان کرده اند.
 
بنابراین، اگرچه هشدار و نگرانی این عضو ارشد کنگره امریکا درباره پیامدهای سفر بی پروای مقام های ارشد خارجی و کشورهای غربی به افغانستان برای مشروعیت بخشیدن به طالبان و نیز نشست های هفتگی مقام های امریکایی با نمایندگان و مقام های طالبان در قطر، کاملا درست است؛ اما حتی اگر این موارد، محدود یا کاملا متوقف شود، تغییری در وضعیت ایجاد نخواهد شد؛ زیرا طالبان دست نشانده امریکا هستند و مستقیما با اراده واشنگتن، جانشین دولت مزدور پیشین شده اند.
 
آنها در منطقه قلب آسیا به مثابه نیروی نیابتی امریکا عمل می کنند و هر سیاستی را که اعلام یا اعمال می کنند، با چراغ سبز امریکایی هاست.
 
به این ترتیب، این امریکا بود که حقوق بشر را تعلیق کرد، دستاوردهای مبارزات زنان را فروخت، حقوق اقلیت ها را نادیده گرفت و از یک رژیم قومی، ایدئولوژيک و حامی مستقیم جریان های تروریستی قویا حمایت کرد و آن را مستقر و مسلط نگه داشت.
 
برای درک بهتر این واقعیت ها تصور کنیم که امریکا طالبان را یک گروه «تروریستی» می دانست و رژيم آنها را به رسمیت نمی شناخت، در این صورت آیا بازهم رییس کمیته دفاعی پارلمان انگلیس، آزادانه به قلمرو طالبان سفر می کرد و با ضبط و انتشار یک ویدیوی تبلیغاتی در کابل، سخن از «پیشرفت های واقعی» و دستاوردهای طالبان می زد و خواستار بازگشایی سفارت های غربی و تعامل با این رژيم می شد؟ آیا او به سادگی متهم به حمایت از تروریزم و تبلیغ به نفع یک دولت تروریستی نمی شد؟
 
پاسخ کاملا واضح است؛ بنابراین، همه این رخدادها با چراغ سبز امریکا صورت می گیرد؛ زیرا طالبان و دولت آنها یک پروژه امریکایی هستند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور