تروریزم خطرناک‌تر از کمونیزم

شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان، روز شنبه، ۸ ثور گفت که افغانستان تحت کنترل طالبان «خطرناک‌تر از تجاوز شوروی و اشغال دیروز است.»

 

شورای مقاومت از جریان‌های سیاسی و نظامی خواست مبارزه «همه‌جانبه، گسترده و قاطع» علیه طالبان را در پیش بگیرند.

 

این شورا گفته که طالبان برای حل مشکل افغانستان به گفتگو باور ندارند و همه جناح‌های سیاسی، نظامی، مدنی و مردم افغانستان راه مبارزه علیه این گروه را در پیش بگیرند.

 

این شورا گفته تاکنون بر حل بحران افغانستان از طریق گفتگو و مذاکره تاکید داشت؛ اما گروه طالبان هیچ باوری به گفتگو و مذاکره ندارد.

 

این شورا افزود که طالبان «به جز توجه به یک گروه کوچک قومی، مذهبی، زبانی، ایدئولوژیکی و سیاسی خاص به هیچ ندایی گوش فرا نداده است.»

 

شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان متشکل از رهبران جهادی، مقام‌های حکومت پیشین و سران برخی از احزاب مطرح افغانستان است.

 

از یک منظر، اشغال و افراط دو روی یک سکه هستند. به بیان روشن تر، شاید اگر اشغالی اتفاق نمی افتاد، افراط گرایی و تروریزم نیز دست کم به شیوه ای که امروز می شناسیم، ظهور و بروز نمی یافت.

 

از این دیدگاه،‌ ظهور قدرت های استعماری و اراده اشغال کشورها منجر به تشکیل گروه های افراطی به منظور رهایی استعمار و دستیابی به استقلال در کشورهای مستعمره شد.

 

اتفاقی که در مورد افغانستان و برخی دیگر از کشورهای اسلامی افتاد این بود که اشغالگران به جای مواجهه مستقیم با جهادگران و افراط گرایان، آنان را به خدمت گرفتند و از آنها در راستای تحقق اهداف استعماری خود بهره گرفتند.

 

کمونیزم در این مسیر، موفقیت چندانی کسب نکرد؛ زیرا قدرت رقیب آن یعنی امپریالیزم ابتکار عمل را در اختیار گرفت و با ایجاد و تقویت و تسلیح گروه های ستیزه جوی مسلح، جهاد را مصادره کرد و در ادامه، میان جهاد و تروریزم، پیوندهای معنادار برقرار ساخت تا امروزه با استفاده از گروه هایی مانند طالبان، القاعده، داعش، بوکوحرام، الشباب، النصره، جیش العدل و... کشورهای هدف را درگیر بحران کند و از این بحران ها به نفع گسترش و استمرار سیطره و هژمونی خود بهره ببرد.

 

سرانجام و در نتیجه کمک های امریکا و اردوگاه امپریالیزم، کمونیزم در افغانستان شکست خورد و گروه های جهادگر اسلامی به پیروزی دست یافتند. اینک بخش دوم پروژه استعماری امپریالیزم باید به اجرا درمی آمد و آن مصادره جهاد و بدنام کردن جنبش های جهادی اسلامی بود. این مسئولیتی بود که به طور ویژه به عهده القاعده و سپس طالبان و داعش و گروه های دیگر گذاشته شد.

 

اکنون اشغال ظاهرا پایان یافته است؛ اما تروریست ها بر کشور ما مسلط شده اند در حالی که وضعیت انسانی وخیم تر شده، مردم از فقر و گرسنگی و استبداد و سرکوب و تهدید و تبعیض و محرومیت رنج می برند و یک نیروی اقتدارگرای حامی تروریزم بر سرنوشت آنها حاکم شده است.

 

دامنه این تهدید اما صرفا به افغانستان محدود نمی ماند؛ بلکه امنیت و ثبات را در سراسر منطقه و چه بسا جهان تهدید می کند. این همان چیزی است که تروریزم را خطرناک تر از کمونیزم می سازد و تسلط تروریست ها بر سرنوشت کشور ما را به خطری مستقیم و آنی برای تمام کشورهای پیرامون افغانستان تبدیل می کند.

 

طالبان نشان داده اند که حاضر به تغییر رویکرد و رفتار خود نسبت به مقوله تروریزم نیستند. آنها با تاراج دارایی های ملی افغانستان، درآمدهای حاصل از آن را صرف مدارس جهادی خود می کنند و به فربه سازی گروه های تروریستی متحدشان می پردازند.

 

در چنین شرایطی همان گونه که شورای عالی مقاومت برای نجات افغانستان هم تصریح کرده، هیچ راهی جز مبارزه مسلحانه باقی نمی ماند و مسئولیت عواقب این وضعیت به عهده کسانی است که با حاکم کردن طالبان، قربانی های بزرگ مردم افغانستان برای استقرار عدالت سیاسی و مردم سالاری ملی در سایه صلح و ثبات را نادیده گرفتند و به آرمان های مشروع مردم برای عبور از استبداد و استعمار و ترور و تباهی، خیانت کردند.

 

عبدالمتین فرهمند – جمهور